Nieuw bericht

HIerrrrr.

Hoie, houdoe, doeg und so weiter!

Verhuizing

Ik ga verhuizen. Nou ja, dat is niet waar natuurlijk. Mijn blog gaat verhuizen en ik ga mee. Vanaf morgen heb ik een heuse site en daar wordt deze blog ondergebracht.  Sterker nog, die staat er al. Maar nog even onderwater. Zoals vroeger bij WordPerfect 5.1.
Waarom dat nou allemaal weer moet? Nou het moet niet echt, maar ik wil in de toekomst wat meer kwijt over andere projecten en daarnaast sta ik open voor tekstopdrachten. Dat past allemaal niet in deze blog en om nou twee aparte sites te hebben, is veel te omslachtig. Voor mij. Herbergpost gaat mee naar de nieuwe site. Uiteraard, want de blog zegt veel over hoe ik schrijf en wie ik ben. Tenminste, dat hoop ik.

Ik verwacht eigenlijk wel een beetje dat de vaste lezers ook gewoon overstappen. Het is niet eng, gewoon een ander adresje en dan BLOG aanklikken. En dan ziet u uw vertrouwde Herbergpost in een leren jasje met klinkende nagels op de schouder.  Stoer, vonkend en vurig. Eigenlijk net zoals uw Staalschrijver zelf. Tenminste, dat hoop ik.

Waar u naartoe moet? Nou gewoon, naar mij. Vanaf morgen:
Ralf Mohren

Bagagedrager

Eindelijk ben ik binnen. En het mag naar buiten. De afgelopen weken kon ik het nauwelijks voor me houden, maar dat hoeft nu niet meer. Getekend heb ik nog niets, maar we hebben een mondelinge overeenkomst en eigenlijk is dat minstens zo chique. Op maandag 23 april gaan we het vieren. Dan neem ik de trein van Eindhoven Beukenlaan naar Amsterdam. Daar zigzag ik tussen Italiaanse toeristen met 'Amsterdam hash it'-mutsjes naar de Herengracht. Altijd loop ik te ver door waardoor ik een stuk terug moet. Als ik aankom, is mijn agent Willem vermoedelijk in gesprek met een schrijfster die noten op haar zang heeft. Ik krijg dan koffie en zit met een grote grijns te wachten op wat komen gaat.
We gaan de trap af en ik spring achter op de gammele bagagedrager. Onderweg wijst hij me aan waar Cees Nooteboom woont. Willem weet de weg wel uiteraard en binnen een paar minuten zijn we weer vlakbij het station, want daar zit 'mijn' uitgever. We stappen de lift in die niet zou misstaan in dat romantische hotelletje in Parijs dat u nog van vroeger kent, toen alles nog vonkte.
Terug gaan we altijd met de trap, dus dat doen we nu ook. Juist nu, want Harold de uitgever loopt mee en met zijn drieën in die lift is voor deze claustrofoob geen optie.
Vanaf dan laat ik me verrassen. Vermoedelijk trekken we een flinke fles Spa Rood open, garnalenkroketten ernaast sluit ik ook niet op voorhand uit. Ik schiet wat foto's die ik hier plaats. Dat is trouwens niet waar. Ik ga verkassen. Tegen die tijd heb ik een spiksplinternieuwe site. Horen jullie nog, want jullie gaan natuurlijk wel mee, toch?
We maken afspraken over inleverdata en ik ga thuis aan het werk. Net als tot nu, maar nu wel met de wetenschap dat in november het Troostboek verschijnt. Bij uitgeverij Carrera.