Wat vond je er eigenlijk zelf van?

Het beste nieuws van 2011 hebben jullie hier al uitgebreid kunnen lezen. Dat hebben jullie ook gedaan getuige alle 'hits' en reacties. Dank daarvoor. Maar echt!

Nou is deze blog natuurlijk in het leven geroepen om de voortgang van en de perikelen met het herbergboek te bespreken. Als ik daarnaar kijk, ben ik niet ontevreden. Ik probeer wekelijks een stukje te brouwen. Dat lukt meestal wel, maar ik vind het soms lastig om de link naar de herberg te maken. Zeker als er weinig nieuws is of ik in de onhandige wachtmodus zit waar ik me eigenlijk nog steeds in bevind, moet ik de herberg er met de haren bij slepen. Dan waag ik me ook voorzichtig op Americaans terrein; ik heb het idee dat jullie dat geen ramp vinden. Het boek dan: tot nu toe zijn er twee uitgeverijen die (een zekere) belangstelling tonen. Hoe concreet die interesse is, kan ik nog niet inschatten. Dat vind ik soms wel frustrerend en ik ben ook wel toe aan een nieuwe stap in het proces. Uiteraard houd ik jullie op de hoogte. Sterker nog: als ik echt een nieuwe fase inga, schreeuw ik het hier van de daken. Ik noemde het 'functioneringsgesprek' met Jack Poels net niet voor niets. Johan Cruijff zei ooit op zijn eigen onnavolgbare wijze: 'Ik houd van werken, maar alleen van werken waar ik van houd.' 

Ik ben dat met JC eens. Prutsen aan het boekje voor 'Manne van Staal', de Troostvoer, de site van Jack of deze blog: het kost tijd, maar werken kan ik het niet noemen. Ik word er vrolijk van. Die activiteiten ga ik uitbreiden in 2012, maar dat vertel ik nog wel. Verder hoop ik dat het Troostboek er echt komt in 2012.

Daarnaast wil ik graag de kaalheid nog een jaar uitstellen en mijn buik houden zoals hij nu is.

En jullie, beste lezers en lezeressen gun ik ook al het goede van de wereld en vooral veel energie en weinig kopzorgen! Maak er wat moois van. Tot in 2012.

Teaser

'O, we hebben een functioneringsgesprek,' grapte Jack vanachter zijn lobster roll toen ik vroeg hoe hij vond dat het ging. Het functioneringsgesprek, kent u dat? Meestal wordt het door de werkgever verkocht als een dialoog waarin zowel werkgever als werknemer kunnen aangeven wat goed gaat en wat verbeterpunten, aandachtspunten, speerpunten, valkuilen, doelen, goals en meer van dat moois zijn. Vul maar in wat bij jouw werkkring past. Geloof me nou maar, het komt op hetzelfde neer. Of je baas het nou heeft over: 'Wat heb je nodig om je doelen te bereiken?' Of dat hij zegt: 'Welke tools ga je inzetten om je omzet te halen?' Hetzelfde laken, één pak. Geleuter. Alleen verdien je bij het tweede bedrijf waarschijnlijk meer geld. Natuurlijk is het geen echte dialoog. Kom op zeg. Geen enkele werkgever zal gespannen zijn voor een functioneringsgesprek omdat hij bang is voor de kritiek van zijn werknemer. Andersom komt dat natuurlijk wel degelijk voor. Je hoort het aan de koffietafel: 'Ik zeg gewoon dat ik dit en dat en zus en zo ga ontwikkelen en dan zal het wel goed zijn en anders bekijkt ie het maar mooi met zijn speerpunten.'
Met Jack Poels voer ik inderdaad geen functioneringsgesprekken. We gaan eten. Hij houdt in de gaten dat de sushi's netjes verdeeld blijven tussen ons tweeën. We praten over oude auto's, zijn ene en zijn andere bandje, het thuisfront, vrouwen en inderdaad ook even over zijn site. Ik doe mijn best en hij laat subtiel merken dat hij dat ziet. Dan bestellen we koffie en na afloop heb ik alleen nog maar meer zin om er flink tegenaan te gaan. Kijk, dát is management.
Zo'n gesprek wil ik eigenlijk op de rand van 2012 ook eens met mezelf voeren. Dat ga ik nu doen. Voor twaalf uur ben ik bij u terug. Als dat geen teaser of cliffhanger is, dan weet ik het niet meer.

Oscar

Na drie lesuren is het eindelijk pauze. Ik prik met mijn vork in de vlaai en denk aan gisteren. Zeven uur les. Naar Eindhoven, Jack Poels ophalen van het station. Sushi eten en zorgen dat de zanger op tijd in de schouwburg is. Daarna mag ik naar de Kopershow. Voor de derde keer. Deze keer zit ik toevallig naast Denvis, de Eindhovense zanger die een goede vriend van Leon Verdonschot is. Leon schreef Denvis. Een rockroman. Ik heb het boek opgevreten. Ik let op Denvis. Of hij klapt, of hij lacht. Ja en ja. Beelden flitsen als dia's langs. Jan Philipsen die een zakje chips eet. Smaak: 'gewoon'. En daarna ineens verdwenen is. Niks geks dus. Tren die zijn ogen in de pauze tot spleetjes knijpt om op afstand goed te kunnen zien, Martîn Rongen die even vriendschappelijk op mijn arm tikt en Fons, een man van staal die zeven grote herenpilzen in een recordtempo wegklokt. Ik bevoel de spruitjesplant die kok Amaro meeneemt en zie Jack in een heel kort filmpje als hij  'Manmanman, wat is dit lekker' de sashimi prijst.  Dan trilt het in mijn broek. Ik kijk op het schermpje. Marlies. Vliezen vermoedelijk gebroken.
Een uurtje of dertig later rijden we naar het ziekenhuis vijf minuten verderop. Ik overdrijf, voel me een hele piet, toeter op een nietsvermoedende automobilist die de tijd neemt en waan me even een New Yorkse taxichauffeur. De enige stoere hier is mijn vrouw die alles wat op haar weg komt, wegpuft. En ik hang de taxidriver uit.  Aan de kant. We komen eraan. Maar, ik word ook aangevuurd door Marlies en gelijk heeft ze: het gaat ook hard. Twee minuten geleden was er nog nauwelijks weeënactiviteit en nu zijn de rapen gaar en is de boot aan.
Een dik uur later kijkt ze in mijn ogen: 'We hebben een mooi kereltje gemaakt, vader.'
En daar heeft ze vol-ko-men gelijk in. Mijn leerlingen die enorm meeleven - er wordt nog nét niet gegokt op de naam en het geslacht van de nieuweling- zullen Oscar waarschijnlijk een baas noemen. Of beter nog, ze zeggen: 'Oscar is een eindbaas.'

En ook daar hebben ze vol-ko-men gelijk in.

Soep van gister

Op mijn schrijfdag notabene kijk ik 60 keer een schrijfopdrachtje na over Het Diner van Herman Koch. Havo 4-leerlingen moeten aangeven waarom ze vinden dat het boek wel of niet De Inktaap moet winnen. Die aap is een prijs. Ik ben er klaar mee. God zij geloofd en geprezen, want dat was me een bevalling.

Over bevallingen gesproken: geen sjoege. Over diners gesproken: drie deze week. Afgelopen vrijdag at ik  met een stel oud-collega's bij Ege, een lief Turks restaurantje hier in Eindhoven. Numero twee vond gisteren plaats. Samen met mijn wettige echtgenote vierde ik een overwinning waar ik verder geen mededelingen over kan doen omdat dit de plaats er niet voor is. We aten bij Salathai, toevallig om de hoek bij die schattige Turk van vrijdag. Magisch eten. Ik kan er niets anders van maken. De soep der soepen bijvoorbeeld, die ik meteen mentaal vastlegde en waar ik vandaag tussen het nakijken van die springapen door af en toe een lepeltje van nam. U wilt de mentale afdruk van dit Troostvoer weten?

TOM YAM GAI

Spicy soup with chicken and limejuice
Pittige soep met kip en limoensap

De soep staalde mijn geest;  ik roste de laatste apen erdoorheen. Daarna zocht en vond ik Poelsnieuws en bouwde een klein stukje. Kijk maar hier.

De rest van de dag heb ik voor mezelf. Plannetjes bedenken, hengels uitgooien en als ik het even niet weet, neem ik een hapje soep van gister

Het derde dineetje? Woensdag. En donderdagavond, bam, een nieuw stukje hier. Beetje druk op de ketel! 

Koffertje

Net een koffertje ingepakt. Het staat een beetje in de weg. Vannacht drong het ineens tot ons door; het koffertje staat nog niet klaar!  Wat wel leuk is: we hebben een echt koffertje. Een proto- of archetype des koffers. Sommige moeders in verwachting nemen het koffertje niet letterlijk.  Die denken dat handigheid of hipheid belangrijker is en dat een tas ook wel kan. Kan niet. Het moet een koffertje zijn.

Waarom zegt u? Gewoon. Omdat het moet.

'Waarom moeten we dit kennen, meneer? Wat heb je hier aan?'

Je hebt hier niks concreets aan, maar je hebt nou eenmaal gekozen voor het atheneum en daar hoort bij dat je soms dingen doet die niet meteen een aanwijsbaar praktisch nut hebben. Gewoon om je geest te scherpen en anders is het vast wel handig voor de moderne vreemde talen. Het staat trouwens ook leuk op verjaardagen als je weet wie Max Havelaar was. Een linkse hobby, Max Havelaar? Zo zou ik het niet formuleren. Dat zijn jouw woorden. Nee, het zijn geen koeien, maar buffels en ja dat moet je ook kennen. Waarom? Omdat het eh in een notendop prachtig weergeeft waar heel het boek om draait. 

Nou nog even uitzoeken hoe je de maxicosi in de autoriemen snoert en dan kunnen de vliezen breken. Of nee, even wachten nog. De verwarmingsketel lekt. 

'U kunt hem beter vervangen, meneer. Het ding is achttien jaar oud. We hangen zo'n keteltje in een dagje erin. No problemo.

Een offerte? Tuurlijk, als u per se een offerte wil kan dat. U mag wat mij betreft heel Nederland rondbellen, hebben wij geen problemen mee. Bedenk wel dat we al redelijk vol zitten met plaatsingen. Het gaat hard. Zeker in deze tijd. Maar goed, dat is uw keuze.'

Waar liggen de kruiken eigenlijk? We hadden toch ook van die eh jasjes om eromheen te binden? Tegen de warmte ja. Dat wil ik even oefenen namelijk. De vorige keer lukte me dat ook niet. Stond ik daar te klooien terwijl dat mens 'Kruik!' riep. Die kleine heeft natuurlijk ook luiers nodig. Waar liggen die? Ok, dus deze plank is van James en die is van die kleine? Ja, ik zie het ja. Die kleertjes zijn kleiner. 

Nee, ik heb die proefwerken nog niet nagekeken. Ja, ik weet dat het weekend was. Ik ben er wel aan begonnen ja. Hoe het gemaakt is, kan ik nog niet met zekerheid zeggen. Redelijk geloof ik. Nee, hoe jij het gemaakt hebt, weet ik niet uit mijn hoofd. Ja, morgen heb ik ze nagekeken. Met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid. Ja, ik weet dat ik dat altijd zeg.

Nee, ik heb nog niks gehoord van uitgevers en nee ik heb dat boekje over de bevalling nog niet doorgelezen. Ja, morgen wel. Want dan kan ik vragen stellen. Precies. Doe ik vanavond. Na of voor Johan Derksen. Nee, Johan Derksen is niet belangrijker. Uiteraard niet zeg. Ik lees het boekje vanavond door. Echt.

Daarna kruipen we wat mij betreft snel het koffertje in.