Ik had nog een belofte in te lossen. Ik neem niet aan dat u er slapeloze nachten van hebt gehad, maar toch, wie het kleine niet eert enzovoorts. Zeg me niet dat u het niet meer weet. Ik zou uitzoeken waar De Biesenhof nou eigenlijk ligt: in Sweikhuizen of in Geleen. Zegt het belletje zachtjes 'rinkel, rinkel' in uw oor?
U kent uw huisschrijver inmiddels: mits je het niet te ingewikkeld maakt, kun je mij om een boodschap sturen. Maar toch en het spijt me geweldig om dit te moeten zeggen: ik heb geen eenduidig antwoord.
Laten we simpel beginnen. Ik reed Sweikhuizen aan de bovenkant binnen vanuit Puth. Moet u ook doen in april. Het is een omweg, maar je bent dan wel in Puth geweest en er zijn niet zo gek veel mensen die u dat kunnen nazeggen. De bovenkant dus. Het is daar smal, je hebt uitwijkhaventjes aan de zijkanten. Het was glad. Het was wit. Het was met andere woorden eigenlijk je reinste Oostenrijk. Ik rijd die heuvel af, geniet ondertussen van het uitzicht, rijd langs het kleine kerkje - een weg van rechts, opletten!-, kronkel verder naar beneden en zie links De Biesenhof al liggen. Rechts ligt een klein, schattig woonwagenkampje. En nou komt het. Niet meer dan 50 meter na het bord Sweikhuizen (gem. Schinnen) met die rode streep erdoorheen ligt De Biesenhof. Een uitgemaakte zaak denkt u misschien, maar ik vind dat een te simpele redenering, want ik heb nergens een bord 'Welkom in Geleen' gezien. Nu u weer.
Uiteraard ben ik bij De Biesenhof naar binnen gegaan en ik heb ze daar even, gewiekst als ik ben, zonder dat ze het doorhadden, aan de ultieme test onderworpen. Ik heb namelijk een stuk rijstevlaai besteld. Even kort wat achtergrondinformatie: toen ik klein was, at ik bij elke verjaardag rijstevlaai. Ik mag mezelf dus gerust een kenner noemen. Inmiddels eet ik zelden rijstevlaai. We wonen in Brabant en daar begrijpen ze, laat ik het maar open en eerlijk zeggen, helemaal niks van rijstevlaai. Tenminste, niet van míjn rijstevlaai. Mijn rijstevlaai is smeuïg, een beetje vochtig, niet kletsnat, maar zeker niet droog. Hij mag een beetje uit elkaar vallen als je een hap neemt en er zitten geen tierlantijnen op: geen fruit of chocolade of dat soort toestanden. Dat doe je maar op je eigen rijstevlaai. U voelt hem al van boven aan de berg aankomen: de rijstevlaai in De Biesenhof was míjn rijstevlaai. Denk daar maar eens over na. Ik doe er verder het zwijgen toe, maar niet voordat ik u allen hele fijne kerstdagen heb gewenst en nog even een cadeautip geef: de DVD 'Live Langs de weg' ziet er fantastisch uit en klinkt als een klok.
donderdag 23 december 2010
woensdag 15 december 2010
Cajun Jack
Het kostte hem vijf afleveringen Herberg de Troost op L1, maar nu is het zover: James Mohren kent ze hoor, de namen van bandleden van Herberg de Troost en die van de herbergier. Mag ik u naast Papoelsj en Kren voorstellen aan Skiennie, Mo Moons, Sjoed en Amiel?
Ik moet u trouwens bekennen dat ik nu clandestien aan het schrijven ben. Eigenlijk moet ik nakijken en misschien moet ik ook wel meedoen aan het nationaal dictee. Gelukkig neemt mijn vrouw de honneurs waar. Zij zit nu op de bank met een schrijfblok en gefronste wenkbrauwen. Ik mag niet praten, zelfs niet vragen of ze nog koffie wil.
Toch gedoog ik dit schrijfseltje maar even. Er gebeurt op dit moment namelijk té veel aan het herbergfront. Om toch even in dicteesferen te blijven: het is een ratjetoe, of zo u wilt, een kakofonie van beelden die binnenkomt.
Laat ik simpel beginnen. De voorverkoop van de herbergoptredens gaat hard (vrijdag en zaterdag zijn al uitverkocht) en dus is er een nieuwe datum toegevoegd waarop de herberg opengaat, namelijk donderdag 7 april 2011. Een extra optreden dus en dat is een goede zaak.
Verder ben ik zojuist uit een verwoede emailstorm gestapt. Een storm van ideeën welteverstaan. Ideeën die wellicht, maar mondje dicht, een prachtige verrassing op gaan leveren. Behoorlijk cryptisch niet? Als ik meer weet, zeg ik het u. Sterker, misschien roep ik uw hulp zelfs in.
Tot slot heb ik al sinds ik aflevering vijf van Herberg de Troost bekeek, de Swamps rondom New Orleans in mijn hoofd. Hoe dat komt? In 2003 zochten Marlies en ik vrienden op die toen in New Orleans woonden. We maakten daar een boottocht door de moerassen. Ik ben geen grote held en ik voel ook niet bijzonder veel affiniteit met krokodillen en alligators. Ik hield me dus redelijk in het midden van de boot. Een boot die bestuurd werd door een ruwe bolster, van wie ik niet zeker weet of hij ook een blanke pit had. De man noemde zichzelf 'Cajun Jack'. Ik verzin dit niet. Bij wijze van grap liet hij de boot afslaan toen we over de ruggen van de groene monsters tussen de laaghangende bomen doordobberden. Ik houd niet van die grappen. Hij stelde ons gerust: die krokodillen zijn eigenlijk het probleem niet. Oké, je moet niet in het water springen, maar als je dat achterwege laat, gebeurt er niks. Nee, de echte 'mean fuckers' waren de 'snakes'. Die zag je niet en waren levensgevaarlijk.
Mensen, ik krijg het al koud van het woord slang. De tocht duurde twee hele lange uren. Ik heb constant zenuwachtig gelachen en mijn omgeving gescand op slangen. Toen we de boot uiteindelijk veilig verlieten, kregen we een stevige omhelzing van Cajun Jack. Uit mijn ooghoek zag ik dat hij aan de omhelzing van mijn vrouw nog net wat meer aandacht gaf.
Nee, geef me dan maar Cajun Jack uit de Peel. In aflevering vijf van Herberg de Troost ziet u hem met zijn zoon in een prachtig filmpje van Louk Voncken. We varen mee door De Peel die best unheimisch is en trouwens echt lijkt op de Swamps, maar waar tenminste geen geteisem rondzwemt of kruipt. De Cajun Jack uit de Peel laat ook geen boten afslaan. Sterker nog, ik had de indruk dat hij ook blij was toen hij weer voet aan land zette. Van gewiebel moest hij in elk geval niks hebben. Groot gelijk.
Ik moet u trouwens bekennen dat ik nu clandestien aan het schrijven ben. Eigenlijk moet ik nakijken en misschien moet ik ook wel meedoen aan het nationaal dictee. Gelukkig neemt mijn vrouw de honneurs waar. Zij zit nu op de bank met een schrijfblok en gefronste wenkbrauwen. Ik mag niet praten, zelfs niet vragen of ze nog koffie wil.
Toch gedoog ik dit schrijfseltje maar even. Er gebeurt op dit moment namelijk té veel aan het herbergfront. Om toch even in dicteesferen te blijven: het is een ratjetoe, of zo u wilt, een kakofonie van beelden die binnenkomt.
Laat ik simpel beginnen. De voorverkoop van de herbergoptredens gaat hard (vrijdag en zaterdag zijn al uitverkocht) en dus is er een nieuwe datum toegevoegd waarop de herberg opengaat, namelijk donderdag 7 april 2011. Een extra optreden dus en dat is een goede zaak.
Verder ben ik zojuist uit een verwoede emailstorm gestapt. Een storm van ideeën welteverstaan. Ideeën die wellicht, maar mondje dicht, een prachtige verrassing op gaan leveren. Behoorlijk cryptisch niet? Als ik meer weet, zeg ik het u. Sterker, misschien roep ik uw hulp zelfs in.
Tot slot heb ik al sinds ik aflevering vijf van Herberg de Troost bekeek, de Swamps rondom New Orleans in mijn hoofd. Hoe dat komt? In 2003 zochten Marlies en ik vrienden op die toen in New Orleans woonden. We maakten daar een boottocht door de moerassen. Ik ben geen grote held en ik voel ook niet bijzonder veel affiniteit met krokodillen en alligators. Ik hield me dus redelijk in het midden van de boot. Een boot die bestuurd werd door een ruwe bolster, van wie ik niet zeker weet of hij ook een blanke pit had. De man noemde zichzelf 'Cajun Jack'. Ik verzin dit niet. Bij wijze van grap liet hij de boot afslaan toen we over de ruggen van de groene monsters tussen de laaghangende bomen doordobberden. Ik houd niet van die grappen. Hij stelde ons gerust: die krokodillen zijn eigenlijk het probleem niet. Oké, je moet niet in het water springen, maar als je dat achterwege laat, gebeurt er niks. Nee, de echte 'mean fuckers' waren de 'snakes'. Die zag je niet en waren levensgevaarlijk.
Mensen, ik krijg het al koud van het woord slang. De tocht duurde twee hele lange uren. Ik heb constant zenuwachtig gelachen en mijn omgeving gescand op slangen. Toen we de boot uiteindelijk veilig verlieten, kregen we een stevige omhelzing van Cajun Jack. Uit mijn ooghoek zag ik dat hij aan de omhelzing van mijn vrouw nog net wat meer aandacht gaf.
Nee, geef me dan maar Cajun Jack uit de Peel. In aflevering vijf van Herberg de Troost ziet u hem met zijn zoon in een prachtig filmpje van Louk Voncken. We varen mee door De Peel die best unheimisch is en trouwens echt lijkt op de Swamps, maar waar tenminste geen geteisem rondzwemt of kruipt. De Cajun Jack uit de Peel laat ook geen boten afslaan. Sterker nog, ik had de indruk dat hij ook blij was toen hij weer voet aan land zette. Van gewiebel moest hij in elk geval niks hebben. Groot gelijk.
dinsdag 7 december 2010
Grijs brood
Mijn zusje belde net. De kaarten voor de herbergzaterdag zijn besteld. Mijn zwager hoorde ik op de achtergrond roepen dat ze moest vragen hoe het met 'die plankjes met eten zat'. Dat fascineert hem blijkbaar enorm. Terecht overigens want het waren goede plankjes vorig jaar. To put it mildly.
Ik weet niet hoe het bij u zit, maar ik verkneukel me al enorm als ik aan april denk. Dat komt natuurlijk door die plankjes, door de nieuwe site, maar ook door de gekozen herberg. Zoals ik al eerder aangaf: ik ken daar in de buurt nagenoeg elke steen. Even voor de helderheid: ik vind dat de herberg in Sweikhuizen ligt en niet in Geleen. Hoe het formeel ligt, zal ik binnenkort voor u nagaan, maar gevoelsmatig ligt de herberg in Sweikhuizen. Sweikhuizen is een beetje een gek dorp, ik kan het niet anders zeggen. De bebouwing ligt op en langs een serieuze heuvel. Fiets hem maar eens op. Of beter gezegd: fiets hem maar eens op, ná bezoek aan de herberg. Als je in Sweikhuizen, spreek uit: Schweikesse, de berg afrijdt, kom je in Geleen. Rijd je de berg op, dan kom je in een veld uit en als je de weg die daarheen loopt netjes volgt, beland je in Puth. Je komt Puth binnen via de Panoramaweg en daar heb ik de eerste zeven jaar van mijn leven gewoond. Rechterkant. Nummer negen. Daarna verhuisden we naar de Kerkweg, tegenover Frans van de Schjmeed, heb ik al eens verteld, doet niet echt terzake, maar het blijft leuk om te zeggen. Waar ik naartoe wil, is dat mijn zusje en ik al vroeg verhuisden naar 'Holland'. Mijn zus naar Amsterdam, ik naar Utrecht. U mag gerust weten dat dat wennen is, als je uit Puth komt. Ik raakte de eerste dag mijn kamer 'kwijt' en moest een breed geschouderde Utrechter die mij niet verstond, de weg terug vragen. Een prachtig verhaal dat helaas te lang is om hier uit de doeken te doen.
Mijn zus ging dus naar Amsterdam. Bovendien was zij ook nog heel jong, omdat ze ervoor gekozen had om in oktober ter wereld te komen en dientengevolge slechts zeventien jaren telde toen ze naar Amsterdam verhuisde. Een van haar eerste dagen daar ging ze naar de bakker, want ook in Amsterdam moet je eten. In die volle bakkerij vroeg ze, waarschijnlijk ietwat timide:
'Mag ik misschien een half grijs brood van u?'
Denkt u de intonatie er zelf even bij? Voor Limburgers is de vraag naar 'grijs brood' volstrekt legitiem. En terecht, want als je goed kijkt, dan zie je dat zo'n brood inderdaad grijs is en niet bruin. Uiteraard maakte de bakker er een geintje van, want laat leuk doen maar aan Amsterdammers over.
Wat mij nou leukt lijkt, is het volgende. Als u nou straks in april zo'n heerlijk plankje bij Peter de Kok bestelt, vraag hem dan, vooral als u niet uit Limburg komt, of er 'grijs brood' bij zit. Dan zetten we die actie van die bakker, daar in Nieuw-Zuid in Amsterdam met terugwerkende kracht toch even recht. Zal ze leuk vinden, mijn zus!
Ik weet niet hoe het bij u zit, maar ik verkneukel me al enorm als ik aan april denk. Dat komt natuurlijk door die plankjes, door de nieuwe site, maar ook door de gekozen herberg. Zoals ik al eerder aangaf: ik ken daar in de buurt nagenoeg elke steen. Even voor de helderheid: ik vind dat de herberg in Sweikhuizen ligt en niet in Geleen. Hoe het formeel ligt, zal ik binnenkort voor u nagaan, maar gevoelsmatig ligt de herberg in Sweikhuizen. Sweikhuizen is een beetje een gek dorp, ik kan het niet anders zeggen. De bebouwing ligt op en langs een serieuze heuvel. Fiets hem maar eens op. Of beter gezegd: fiets hem maar eens op, ná bezoek aan de herberg. Als je in Sweikhuizen, spreek uit: Schweikesse, de berg afrijdt, kom je in Geleen. Rijd je de berg op, dan kom je in een veld uit en als je de weg die daarheen loopt netjes volgt, beland je in Puth. Je komt Puth binnen via de Panoramaweg en daar heb ik de eerste zeven jaar van mijn leven gewoond. Rechterkant. Nummer negen. Daarna verhuisden we naar de Kerkweg, tegenover Frans van de Schjmeed, heb ik al eens verteld, doet niet echt terzake, maar het blijft leuk om te zeggen. Waar ik naartoe wil, is dat mijn zusje en ik al vroeg verhuisden naar 'Holland'. Mijn zus naar Amsterdam, ik naar Utrecht. U mag gerust weten dat dat wennen is, als je uit Puth komt. Ik raakte de eerste dag mijn kamer 'kwijt' en moest een breed geschouderde Utrechter die mij niet verstond, de weg terug vragen. Een prachtig verhaal dat helaas te lang is om hier uit de doeken te doen.
Mijn zus ging dus naar Amsterdam. Bovendien was zij ook nog heel jong, omdat ze ervoor gekozen had om in oktober ter wereld te komen en dientengevolge slechts zeventien jaren telde toen ze naar Amsterdam verhuisde. Een van haar eerste dagen daar ging ze naar de bakker, want ook in Amsterdam moet je eten. In die volle bakkerij vroeg ze, waarschijnlijk ietwat timide:
'Mag ik misschien een half grijs brood van u?'
Denkt u de intonatie er zelf even bij? Voor Limburgers is de vraag naar 'grijs brood' volstrekt legitiem. En terecht, want als je goed kijkt, dan zie je dat zo'n brood inderdaad grijs is en niet bruin. Uiteraard maakte de bakker er een geintje van, want laat leuk doen maar aan Amsterdammers over.
Wat mij nou leukt lijkt, is het volgende. Als u nou straks in april zo'n heerlijk plankje bij Peter de Kok bestelt, vraag hem dan, vooral als u niet uit Limburg komt, of er 'grijs brood' bij zit. Dan zetten we die actie van die bakker, daar in Nieuw-Zuid in Amsterdam met terugwerkende kracht toch even recht. Zal ze leuk vinden, mijn zus!
Voorverkoop Herberg gestart!
In tegenstelling tot eerdere berichten is de voorverkoop van de Herbergconcerten al gestart. Op de site van regiotickets kunt u uw kaarten bestellen. Doe dat snel, want de verwachting is dat de kaartverkoop weer hard zal gaan.
vrijdag 3 december 2010
Witte rook
Er is witte rook. Ik zaag jullie natuurlijk niet voor niks door over mijn voetbalkunsten in Sweikhuizen, die waren namelijk bepaald niet om over naar huis te schrijven. Ik wil ook niet beweren dat ik Sweikhuizen van boven 'doorkreeg' en er daarom een stukje over schreef. Ik had wel doorgekregen, niet van boven, maar uit Sevenum dat de nieuwe herberg bekend is: De Biesenhof in het Zuid-Limburgse Geleen. Nou ligt De Biesenhof echt nét in Geleen. Netter kan bijna niet. Als je je in Sweikhuizen langs dat voetbalveld dus waar ik een paar jaar op de reservebank heb gezeten met je fietsje de heuvel af laat glijden ben je in een paar minuten in Geleen. Vlak voor het spoor ligt links De Biesenhof. Een prachtige Limburgse carréhoeve die overigens nog niet zo heel lang prachtig is, want hij is de laatste jaren enorm mooi opgeknapt. Als je met diezelfde fiets het spoor over rijdt dan zie je min of meer recht voor je een groot leeg terrein. Hier stond vroeger het ziekenhuis en daar ben ik geboren. U begrijpt dus dat mijn hart een paar keer oversprong toen ik van de Sevenumse burelen doorkreeg wat de nieuwe herberglocatie zou zijn. Ik ga u hier trouwens de komende tijd behoorlijk mee lastig vallen. Waarom? Omdat het belangrijk is dat u de omgeving van de herberg goed leert kennen. Maar dat komt allemaal nog. Wees niet bang.
O jee, nu komt de leraar in me naar boven. Pak allemaal de agenda voor u en noteer het volgende.
Op vrijdagavond 8 april, zaterdagavond 9 april en zondagmiddag 10 april treedt Herberg de Troost weer op! Met gasten, de kok en uiteraard de herbergier. In De Biesenhof dus. En hier ziet u die. Mooi hè?
Wedden dat u nu het volgende denkt: kaarten?? Waar en hoe krijg ik kaarten? Klopt hè? Via de site http://www.regiotickets.nl/ kunt u tickets bestellen. Dat kan overigens op dit moment nog niet, maar met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid donderdag 9 december wel. Houd daarvoor vooral de prachtig vernieuwde site van Herberg de Troost in de gaten. Kijk daar maar eens goed rond. Ziet u wat ik zie? Uw favoriete blog is inmiddels een vast onderdeel van de site. U mag gerust weten dat ik hier een beetje trots op ben. Ik kon dan wel niet voetballen, maar dit voelt toch echt als een promotie naar de eredivisie.
O jee, nu komt de leraar in me naar boven. Pak allemaal de agenda voor u en noteer het volgende.
Op vrijdagavond 8 april, zaterdagavond 9 april en zondagmiddag 10 april treedt Herberg de Troost weer op! Met gasten, de kok en uiteraard de herbergier. In De Biesenhof dus. En hier ziet u die. Mooi hè?
Wedden dat u nu het volgende denkt: kaarten?? Waar en hoe krijg ik kaarten? Klopt hè? Via de site http://www.regiotickets.nl/ kunt u tickets bestellen. Dat kan overigens op dit moment nog niet, maar met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid donderdag 9 december wel. Houd daarvoor vooral de prachtig vernieuwde site van Herberg de Troost in de gaten. Kijk daar maar eens goed rond. Ziet u wat ik zie? Uw favoriete blog is inmiddels een vast onderdeel van de site. U mag gerust weten dat ik hier een beetje trots op ben. Ik kon dan wel niet voetballen, maar dit voelt toch echt als een promotie naar de eredivisie.
Abonneren op:
Posts (Atom)
