Grijs brood

Mijn zusje belde net. De kaarten voor de herbergzaterdag zijn besteld. Mijn zwager hoorde ik op de achtergrond roepen dat ze moest vragen hoe het met 'die plankjes met eten zat'. Dat fascineert hem blijkbaar enorm. Terecht overigens want het waren goede plankjes vorig jaar. To put it mildly.
Ik weet niet hoe het bij u zit, maar ik verkneukel me al enorm als ik aan april denk. Dat komt natuurlijk door die plankjes, door de nieuwe site, maar ook door de gekozen herberg. Zoals ik al eerder aangaf: ik ken daar in de buurt nagenoeg elke steen. Even voor de helderheid: ik vind dat de herberg in Sweikhuizen ligt en niet in Geleen. Hoe het formeel ligt, zal ik binnenkort voor u nagaan, maar gevoelsmatig ligt de herberg in Sweikhuizen. Sweikhuizen is een beetje een gek dorp, ik kan het niet anders zeggen. De bebouwing ligt op en langs een serieuze heuvel. Fiets hem maar eens op. Of beter gezegd: fiets hem maar eens op, ná bezoek aan de herberg. Als je in Sweikhuizen, spreek uit: Schweikesse, de berg afrijdt, kom je in Geleen. Rijd je de berg op, dan kom je in een veld uit en als je de weg die daarheen loopt netjes volgt, beland je in Puth. Je komt Puth binnen via de Panoramaweg en daar heb ik de eerste zeven jaar van mijn leven gewoond. Rechterkant. Nummer negen. Daarna verhuisden we naar de Kerkweg, tegenover Frans van de Schjmeed, heb ik al eens verteld, doet niet echt terzake, maar het blijft leuk om te zeggen. Waar ik naartoe wil, is dat mijn zusje en ik al vroeg verhuisden naar 'Holland'. Mijn zus naar Amsterdam, ik naar Utrecht. U mag gerust weten dat dat wennen is, als je uit Puth komt. Ik raakte de eerste dag mijn kamer 'kwijt' en moest een breed geschouderde Utrechter die mij niet verstond, de weg terug vragen. Een prachtig verhaal dat helaas te lang is om hier uit de doeken te doen.
Mijn zus ging dus naar Amsterdam. Bovendien was zij ook nog heel jong, omdat ze ervoor gekozen had om in oktober ter wereld te komen en dientengevolge slechts zeventien jaren telde toen ze naar Amsterdam verhuisde. Een van haar eerste dagen daar ging ze naar de bakker, want ook in Amsterdam moet je eten. In die volle bakkerij vroeg ze, waarschijnlijk ietwat timide:
 'Mag ik misschien een half grijs brood van u?'
Denkt u de intonatie er zelf even bij? Voor Limburgers is de vraag naar 'grijs brood' volstrekt legitiem. En terecht, want als je goed kijkt, dan zie je dat zo'n brood inderdaad grijs is en niet bruin. Uiteraard maakte de bakker er een geintje van, want laat leuk doen maar aan Amsterdammers over.
Wat mij nou leukt lijkt, is het volgende. Als u nou straks in april zo'n heerlijk plankje bij Peter de Kok bestelt, vraag hem dan, vooral als u niet uit Limburg komt, of er 'grijs brood' bij zit. Dan zetten we die actie van die bakker, daar in Nieuw-Zuid in Amsterdam met terugwerkende kracht toch even recht. Zal ze leuk vinden, mijn zus!