Cajun Jack

Het kostte hem vijf afleveringen Herberg de Troost op L1, maar nu is het zover: James Mohren kent ze hoor, de namen van bandleden van Herberg de Troost en die van de herbergier. Mag ik u naast Papoelsj en Kren voorstellen aan Skiennie, Mo Moons, Sjoed en Amiel?
Ik moet u trouwens bekennen dat ik nu clandestien aan het schrijven ben. Eigenlijk moet ik nakijken en misschien moet ik ook wel meedoen aan het nationaal dictee. Gelukkig neemt mijn vrouw de honneurs waar. Zij zit nu op de bank met een schrijfblok en gefronste wenkbrauwen. Ik mag niet praten, zelfs niet vragen of ze nog koffie wil.
Toch gedoog ik dit schrijfseltje maar even. Er gebeurt op dit moment namelijk té veel aan het herbergfront. Om toch even in dicteesferen te blijven: het is een ratjetoe, of zo u wilt, een kakofonie van beelden die binnenkomt.
Laat ik simpel beginnen. De voorverkoop van de herbergoptredens gaat hard (vrijdag en zaterdag zijn al uitverkocht) en dus is er een nieuwe datum toegevoegd waarop de herberg opengaat, namelijk donderdag 7 april 2011. Een extra optreden dus en dat is een goede zaak.
Verder ben ik zojuist uit een verwoede emailstorm gestapt. Een storm van ideeën welteverstaan. Ideeën die wellicht, maar mondje dicht, een prachtige verrassing op gaan leveren. Behoorlijk cryptisch niet? Als ik meer weet, zeg ik het u. Sterker, misschien roep ik uw hulp zelfs in.
Tot slot heb ik al sinds ik aflevering vijf van Herberg de Troost bekeek, de Swamps rondom New Orleans in mijn hoofd. Hoe dat komt? In 2003 zochten Marlies en ik vrienden op die toen in New Orleans woonden. We maakten daar een boottocht door de moerassen. Ik ben geen grote held en ik voel ook niet bijzonder veel affiniteit met krokodillen en alligators. Ik hield me dus redelijk in het midden van de boot. Een boot die bestuurd werd door een ruwe bolster, van wie ik niet zeker weet of hij ook een blanke pit had. De man noemde zichzelf 'Cajun Jack'. Ik verzin dit niet. Bij wijze van grap liet hij de boot afslaan toen we over de ruggen van de groene monsters tussen de laaghangende bomen doordobberden. Ik houd niet van die grappen. Hij stelde ons gerust: die krokodillen zijn eigenlijk het probleem niet. Oké, je moet niet in het water springen, maar als je dat achterwege laat, gebeurt er niks. Nee, de echte 'mean fuckers' waren de 'snakes'. Die zag je niet en waren levensgevaarlijk.
Mensen, ik krijg het al koud van het woord slang. De tocht duurde twee hele lange uren. Ik heb constant zenuwachtig gelachen en mijn omgeving gescand op slangen. Toen we de boot uiteindelijk veilig verlieten, kregen we een stevige omhelzing van Cajun Jack. Uit mijn ooghoek zag ik dat hij aan de omhelzing van mijn vrouw nog net wat meer aandacht gaf.
Nee, geef me dan maar Cajun Jack uit de Peel. In aflevering vijf van Herberg de Troost ziet u hem met zijn zoon in een prachtig filmpje van Louk Voncken. We varen mee door De Peel die best unheimisch is en trouwens echt lijkt op de Swamps, maar waar tenminste geen geteisem rondzwemt of kruipt. De Cajun Jack uit de Peel laat ook geen boten afslaan. Sterker nog, ik had de indruk dat hij ook blij was toen hij weer voet aan land zette. Van gewiebel moest hij in elk geval niks hebben. Groot gelijk.