Breng meej mar nar hoes

Marlies verft op dit moment het toilet. Dat soort dingen doet ze vaker. Ik let even niet op en er staat een pot verf in de woonkamer. Of ik hoor ineens een decoupeerzaag. Dan is ze een nieuwe tuintafel aan het maken van oude planken waarvan ik niet eens wist dat we die nog hadden. Ik verbaas me er af en toe over, maar zo gaat het hier. Ik voel me er thuis.

Van 1996 tot 1998 woonde ik op Curaçao. Dat klinkt prachtig. Mensen vragen me vaak:

"Waarom ben je daar niet gebleven?" En zeggen: 

"Nou, ik zou het wel weten." 

Ik woonde in een mooi appartement en had er een leuke baan, maar bij vlagen miste ik mijn vrienden en familie vreselijk. Uiteraard leerde ik op Curaçao ook mensen kennen en met een paar vrienden ging ik vaak wat drinken bij De Roode Leeuw, een kroeg waar je op zondagen aan het begin van de middag live Nederlands voetbal kon kijken. Vanaf toen had ik ook op Curaçao een plek waar ik me thuisvoelde. De Roode Leeuw werd mijn Herberg de Troost.

Op een dag reed ik van de kust terug naar huis. Ik had gesnorkeld, radio Hoyer verzorgde de achtergrondmuziek op de autoradio. Ik luisterde niet echt, tot ik de woorden "Limburgse dialectgroep" opving. Vervolgens klonk uit de krakende boxjes van mijn auto "De Peel in Brand".
Ik heb de auto even stil moeten zetten.
Toen ik thuiskwam, opende ik mijn brievenbus (zo'n stalen bij het hek, die je in Amerikaanse films ziet). Er zat een grote enveloppe uit Nederland in. Ik scheurde hem open en zag een kaart van mijn ouders en een cassettebandje. Op het cassettebandje stonden in mijn vaders mooiste handschrift de nummers van Water, Lucht en Liefde, de nieuwste plaat van Rowwen Hèze. 

Ik ken Water, Lucht en Liefde nog steeds uit mijn hoofd en denk altijd aan mijn tijd op Curaçao als ik liedjes van de plaat hoor. En aan De Roode Leeuw natuurlijk. Je kunt daar trouwens geen voetbal meer kijken. Tegenwoordig zitten er vrouwen van lichte zeden.

Swolgen Rockcity

We hebben de tuin aangepast. Er ligt nu gras in. Gras groeit en moet gemaaid worden. Marlies speurde afgelopen week op Marktplaats naar een 'manuele grasmaaier'. Die vond ze. In Swolgen. Een jaar geleden kende ik Swolgen nog niet, maar nu ken ik het op mijn duimpje. Dat zit zo. Het tweede weekend van de herbergoptredens bracht ik de nachten in Swolgen door. Ik zocht een slaapplek in de buurt van Broekhuizenvorst, zodat ik niet elke avond bij nacht en ontij naar Eindhoven hoefde te rijden. Dat was tenminste mijn verstandelijke argument. Maar eigenlijk wilde ik gewoon drie dagen deel uit maken van de omgeving waar alles zich afspeelde. Ik werd op mijn wenken bediend. De eerste avond ging ik eten bij eetcafé Bram. Naast me zat een jong stel. Zij was zwanger, maar dat doet eigenlijk niet echt terzake. Ik ving flarden van hun gesprek op.
"Ik denk niet dat er met bier gegooid wordt." zei de jongen.
"Nee, tuurlijk niet, het is geen tent." zei het meisje.
Twee uur later zag ik de jongen en het meisje in de herberg.
Vandaag bij het ophalen van de grasmaaier die het trouwens uitstekend doet, zoog de herbergwereld me weer op. Bij het verlaten van de snelweg zag ik De Turfhoeve liggen. Bijna hadden Jack Poels en ik hier onze eerste afspraak over het boek. Bijna, want de andere keuze: 'de Chinees te G' had mijn voorkeur. Met de grasmaaier veilig achterin de auto reden we door Sevenum. Peter, de kok van de herberg, stond voor zijn restaurant op een ladder.
"Zal ik toeteren?" vroeg ik Marlies.
"Doe maar niet." zei ze. "Dadelijk schrikt hij."

Een zweempje Limburg

Ik kijk met een half oog naar Italië-Paraguay en zie op de tafel de brieven van havo 4 liggen die ik nog moet nakijken. Morgen. Echt. Het zijn trouwens klachtenbrieven. De leerlingen hebben een opdracht gekregen over een niet-werkende I-Phone en moeten een brief schrijven naar de Apple Store waarin ze een nieuwe vragen. Ik heb ze op het hart gedrukt dat de structuur van een brief belangrijk is. Er moet een duidelijke inleiding, kern en slot te zien zijn. 

Ook een boek heeft, als het goed is, een bepaalde structuur. Ik heb het al gehad over de drie sporen die ik voor ogen heb in het herbergboek. Dat is mijn indeling. Probleem is echter dat ik de laatste dagen nogal aan het piekeren ben hoe ik die drie verhaallijnen met elkaar verbind. Ik ben daar nog niet uit. Misschien heeft het te maken met de werkwijze. Ik verzamel informatie en die probeer ik zo goed mogelijk te verwoorden. Dat lukt me aardig vind ik, maar het zijn wel steeds losse stukjes. Ik zoek de rode draad dus nog en die moet ik snel vinden, want anders blijf ik maar materiaal verzamelen. Informatie die allemaal even belangrijk lijkt, terwijl een duidelijk harnas om de tekst me kan helpen de hoofd- en de bijzaken te scheiden. Toch maak ik me niet druk. Het komt wel goed. Sterker nog, ik heb het idee dat ik dichter bij de oplossing ben. Waarom? Nou, de afgelopen dagen ben ik ’s avonds rond een uur of half tien de tuin ingelopen om te luisteren of ik Jack Poels niet hoorde vanuit het PSV-stadion waar Rowwen Hèze een paar nummers meespeelt met Guus Meeuwis. Doodse stilte.

Vanmiddag echter, het kan inbeelding zijn, maar dat geloof ik niet, meende ik toch echt een zweempje ‘Limburg’ te horen.

Dat is een teken. Toch?

Déjà vu!

Tren van Enkcevort had het al een paar keer laten vallen: "We moeten eens een feest gaan organiseren." Gisteren was het zover in restaurant Vitellius in Sevenum. Geweldig natuurlijk en een eer om er te mogen zijn, maar dat niet alleen. Het was voor mij ook een mooie gelegenheid om wat afspraken te maken met mensen. Mensen van wie het verhaal in het boek moet. Wees gerust, dat is gelukt.

Het feest dan; dat was een déjà vu van die geweldige sfeer die de optredens in Broekhuizenvorst kenmerkte. De plankjes met heerlijkheden die Peter de kok in de herberg serveerde, waren uiteraard ook in zijn eigen domein prominent aanwezig.

De voltallige band was er en verder bijna iedereen die op wat voor manier dan ook de herbergoptredens tot een succes maakte: van de mensen die achter de bar stonden tot de herbergier zelf. Als een blonde vorst zetelde hij op een kruk op het terras. Hij zag weer dat het goed was. En wat goed was, blijft goed, want zonder te veel in details te treden Herberg de Troost, de band, gaat door. Nu al is zeker dat maart 2011 mooi wordt. Duurt dat te lang? Verheug je dan maar duchtig op televisie-uitzendingen in november: een concertregistratie met wel hele intieme trekjes.  

Over intiem gesproken: de band trad nog op ook. Op het terras achter het restaurant en net op tijd volgens Tren: "We moeten geen uren meer wachten, want dan is optreden geen goed idee meer." Vat u hem? Zo gezellig was het dus.

R

Backstage

Een mooie bijkomstigheid van het volgen van Herberg de Troost is dat ik op plaatsen en in omstandigheden kom die nieuw voor me zijn. Ik ben nogal nieuwsgierig van aard. Werelden waar ik normaal geen toegang toe heb, hebben me altijd gefascineerd.
Als ik vroeger als kind een toneelstuk zag - een klucht met dorpsgenoten in de hoofdrol bijvoorbeeld - beet mijn blik zich vast in het decor. Ik hoopte dat de kamers op het toneel ook achter de schermen doorliepen, alsof we op het podium slechts de facade van iets veel groters zagen. Nu weet ik dat dat niet letterlijk zo is. Dat neemt niet weg dat ik backstage nog steeds mijn ogen uitkijk.
Tijdens de Herbergconcerten ben ik vaak achter de schermen geweest. Hoewel het welkom heel hartelijk was, stapte ik de eerste keer toch een beetje schuchter de backstageruimte binnen. In Broekhuizenvorst was een ruime kamer van de boerderij als ruimte voor de band gereserveerd. Hier vond de voorbereiding op het optreden plaats en hier vond de ontlading erna plaats. Tijdens de optredens spatte het plezier van het podium. Maar in feite ging het plezier dat het publiek op het toneel zag backstage door. In die zin kwam de wens die ik als kind had -alles loopt door, ook achter het podium- gewoon uit.

Hoe staan de zaken?

Een kleine negentig bladzijden heb ik nu. Ik vind niet alles even goed, maar het is moeilijk afstand doen van iets wat je met veel plezier hebt opgeschreven.  Daarbij komt dat ik bij alles wat ik opschrijf een bepaalde herinnering heb. Ik heb dus extra informatie die de lezer niet heeft. Bij alles moet ik eigenlijk bepalen of het op zichzelf kan staan. Dingen die ik lollig vind omdat ze iets zeggen over het moment zoals ik het me herinner, blijven voor iemand die er niet bij was misschien niet overeind. Dat is de afweging die ik moet maken. En eigenlijk kan ik dat niet. Gelukkig heb ik een redactrice die kritisch naar mijn teksten kijkt. Verder lezen er nog een paar mensen mee die aangeven wanneer iets onduidelijk is of niet terzake doet. Maar dan nog. It's hard to kill your darlings.

Echt!

Momenteel zijn er geen optredens van Herberg de Troost. Dat geeft me de tijd om met de verschillende leden van de band af te spreken. Het doel van die afspraken is een beter inzicht in de drijfveren en passies van iedereen te krijgen. Eigenlijk is dat spoor twee van het boek: Herberg de Troost als metafoor voor 'het hoofd'. De afspraken zijn zonder uitzondering erg aangenaam geweest. Ik heb bijvoorbeeld een paar keer erg lekker gegeten en ik ga dat ongetwijfeld nog een paar keer doen, maar bovenal leverde het me veel stof op. Tot nu sprak ik Emil Szarkowics, Skinnie, Mo' Jones, Tren van Enckevort en Jack Poels uitvoerig.  Ik vind het mooi dat, los van de verschillen, één woord bij iedereen naar voren komt:  'echtheid'.

Mo'Jones bijvoorbeeld zei het zo: "Je moet niet de muzikant spelen. Je bent het of je bent het niet."

En Mo is het. Net als zijn broer Skinnie trouwens.

Op Eerste Pinksterdag bezocht ik in Sittard de cd-presentatie van 'One Add One', Skinnies nieuwe plaat. In het intieme zaaltje van café De Vaan speelde hij vier van zijn mooiste liedjes. In zijn eentje, op een barkruk. Skinnie leek volkomen op zijn gemak op het podiumpje en waarschijnlijk was hij dat ook. Hij vertrouwde me tijdens ons gesprek toe: "Als ik er zelf achter sta, is het goed. Dan is het echt." Met die instelling maak je je onafhankelijk. Iets maken waar je zelf helemaal achter staat. Ik hoop dat mij dat ook lukt.

Overigens maakte Skinnie met 'One Add One' ondertussen wel een beer van een plaat.  Hier vind je mijn argumenten daarvoor.

Groet,

R