Ik kijk met een half oog naar Italië-Paraguay en zie op de tafel de brieven van havo 4 liggen die ik nog moet nakijken. Morgen. Echt. Het zijn trouwens klachtenbrieven. De leerlingen hebben een opdracht gekregen over een niet-werkende I-Phone en moeten een brief schrijven naar de Apple Store waarin ze een nieuwe vragen. Ik heb ze op het hart gedrukt dat de structuur van een brief belangrijk is. Er moet een duidelijke inleiding, kern en slot te zien zijn.
Ook een boek heeft, als het goed is, een bepaalde structuur. Ik heb het al gehad over de drie sporen die ik voor ogen heb in het herbergboek. Dat is mijn indeling. Probleem is echter dat ik de laatste dagen nogal aan het piekeren ben hoe ik die drie verhaallijnen met elkaar verbind. Ik ben daar nog niet uit. Misschien heeft het te maken met de werkwijze. Ik verzamel informatie en die probeer ik zo goed mogelijk te verwoorden. Dat lukt me aardig vind ik, maar het zijn wel steeds losse stukjes. Ik zoek de rode draad dus nog en die moet ik snel vinden, want anders blijf ik maar materiaal verzamelen. Informatie die allemaal even belangrijk lijkt, terwijl een duidelijk harnas om de tekst me kan helpen de hoofd- en de bijzaken te scheiden. Toch maak ik me niet druk. Het komt wel goed. Sterker nog, ik heb het idee dat ik dichter bij de oplossing ben. Waarom? Nou, de afgelopen dagen ben ik ’s avonds rond een uur of half tien de tuin ingelopen om te luisteren of ik Jack Poels niet hoorde vanuit het PSV-stadion waar Rowwen Hèze een paar nummers meespeelt met Guus Meeuwis. Doodse stilte.
Vanmiddag echter, het kan inbeelding zijn, maar dat geloof ik niet, meende ik toch echt een zweempje ‘Limburg’ te horen.
Dat is een teken. Toch?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten