Oscar

Na drie lesuren is het eindelijk pauze. Ik prik met mijn vork in de vlaai en denk aan gisteren. Zeven uur les. Naar Eindhoven, Jack Poels ophalen van het station. Sushi eten en zorgen dat de zanger op tijd in de schouwburg is. Daarna mag ik naar de Kopershow. Voor de derde keer. Deze keer zit ik toevallig naast Denvis, de Eindhovense zanger die een goede vriend van Leon Verdonschot is. Leon schreef Denvis. Een rockroman. Ik heb het boek opgevreten. Ik let op Denvis. Of hij klapt, of hij lacht. Ja en ja. Beelden flitsen als dia's langs. Jan Philipsen die een zakje chips eet. Smaak: 'gewoon'. En daarna ineens verdwenen is. Niks geks dus. Tren die zijn ogen in de pauze tot spleetjes knijpt om op afstand goed te kunnen zien, Martîn Rongen die even vriendschappelijk op mijn arm tikt en Fons, een man van staal die zeven grote herenpilzen in een recordtempo wegklokt. Ik bevoel de spruitjesplant die kok Amaro meeneemt en zie Jack in een heel kort filmpje als hij  'Manmanman, wat is dit lekker' de sashimi prijst.  Dan trilt het in mijn broek. Ik kijk op het schermpje. Marlies. Vliezen vermoedelijk gebroken.
Een uurtje of dertig later rijden we naar het ziekenhuis vijf minuten verderop. Ik overdrijf, voel me een hele piet, toeter op een nietsvermoedende automobilist die de tijd neemt en waan me even een New Yorkse taxichauffeur. De enige stoere hier is mijn vrouw die alles wat op haar weg komt, wegpuft. En ik hang de taxidriver uit.  Aan de kant. We komen eraan. Maar, ik word ook aangevuurd door Marlies en gelijk heeft ze: het gaat ook hard. Twee minuten geleden was er nog nauwelijks weeënactiviteit en nu zijn de rapen gaar en is de boot aan.
Een dik uur later kijkt ze in mijn ogen: 'We hebben een mooi kereltje gemaakt, vader.'
En daar heeft ze vol-ko-men gelijk in. Mijn leerlingen die enorm meeleven - er wordt nog nét niet gegokt op de naam en het geslacht van de nieuweling- zullen Oscar waarschijnlijk een baas noemen. Of beter nog, ze zeggen: 'Oscar is een eindbaas.'

En ook daar hebben ze vol-ko-men gelijk in.