Elastiek

'Anderhalf jaar geleden ben ik begonnen. Heerlijk is het. Je hebt geen gebouw nodig, je hoeft alleen schoenen te kopen en naar buiten te gaan.'  Het was weer zover.  Een collega liet tussen zijn boterham en zijn appeltje vallen dat hij de halve marathon van Eindhoven gelopen had. Hij noemde ook een tijd, maar die zei me allemaal niet zo veel. Dik twintig kilometer rennen wel. Bovendien zag hij er blakend van gezondheid uit en keek hij gelukzalig de personeelskamer in die daar op zich niet meteen toe uitnodigt. Funky is die lerarenkamer van ons namelijk niet echt.
Wat is dat toch met dat lopen? Zo leuk is dat toch niet? Mijn schoonzusje liep de halve marathon ook, maar dat is een bijter, voor wie ik een diepe buiging maak. Ik ken het verhaal van dat 'stofje' dat je aanmaakt, waardoor je uren kunt doorlopen. Maar is het niet gewoon zo dat alles meevalt als je eerst door een hel gaat? Dat moet toch ook anders kunnen, met dat stofje, die flow? Kom op zeg, het is 2012. We vliegen naar andere planeten.
Een andere collega vertelde ondertussen dat hij aan het lijnen was. Koolhydraten schijnen duivels te zijn die je buiten je eten moet houden, dan komt alles goed. Hij stak een blokje kaas in zijn mond. Ik stelde me voor hoe hij 's ochtends in alle vroegte kaas in blokjes en worst in partjes sneed. Een prikkertje met een zilveruitje en een augurk had het helemaal afgemaakt, maar dat vond hij zelf blijkbaar toch net iets te gek. Jammer. Ik vroeg hem wat hij in plaats van die dekselse koolhydraten at. Hij zette zijn gezicht in de serieuze stand en wilde van wal steken, maar de rencollega was hem voor: 'Je kunt dan toch gewoon extra groenten eten?' Ik zag een klein klikje in de schouders van de lijner. Toen vermande hij zich en zei net iets te ferm:
'Ja hoor, groenten mag, maar vlees is ook prima. Ik zag een heel dun glimlachje. Je mag trouwens ook gewoon mayonaise eten. Je moet het alleen niet overdrijven.'
Vanaf dat moment zag ik grote spareribs traag zijn mond ingaan. Ik kon het niet helpen.
Thuis zette ik de televisie aan. Omroep Max. Daar zat Jack Poels. Net zo makkelijk.  Hij zag er strak en fit uit. Dat zagen de Max-mensen ook en ze vroegen hoe dat kwam, want 'je bent nogal een bourgondiër toch?' zei de Max-man op een oudejongenskrentenbroodtoon. Jack kon het niet ontkennen en vertelde dat hij een personal trainer (v) van Guus Meeuwis had gekregen voor zijn vijftigste verjaardag. Tenminste, twee lessen. En die smaakten zo naar meer dat hij sindsdien elke dinsdag door de Peel rent. Samen met Tren. En die personal trainer dus. Een uur én een kwartier lang. Hij vertelde bovendien dat ze niet alleen renden, maar ook met elastieken in de weer gaan. Hij maakte een gebaar met zijn armen dat moest aangeven dat hij een elastiek uitrekte. Ik kende dat verhaal al van die elastieken, maar het fascineert me toch enorm. Wie neemt die elastieken dan mee? Moet Jack 's ochtends aan zijn elastiek denken? Hangt er een geel post-it briefje op de koelkast met 'ELASTIEK'? En Tren? Vergeet hij zijn elastiek soms? Heeft de personal trainer (v) extra elastieken bij zich? Voor de zekerheid, want met die popsterren weet je maar nooit of ze aan de elastieken denken. Altijd het hoofd in de wolken natuurlijk.  Kijk, dat wil ik weten. Het nieuws achter het nieuws.
Ik denk trouwens dat ook ik met een personal trainer (V) veel beter ren en meer doorzettingsvermogen heb en met dat stofje komt het dan vast ook wel goed. Mits er oefeningen zijn met elastieken, die ik - hand op het hart - nooit vergeten zal. Vrijwilligers?