Personages

Toch alweer behoorlijk wat bekende koppen gezien hier. De lange jongen met het loensend oog, het dunne haar en het hazewindhondje, de brandweerman en de oud-politieagent die nu het Indiase winkeltje bestiert. De man die op Ischa Meijer lijkt, maakte de grap die hij duizenden keren gemaakt moet hebben. Op mijn vraag of ik mag afrekenen, antwoordt hij:

'Dat is toegestaan hier.' 

Elke keer als ik hier kom, stap ik een verhaal binnen dat geen einde heeft en waarin tot op zekere hoogte dezelfde personages een rol spelen. Misschien drijft dat me hier wel steeds naar terug. Even een weekje meelopen, als een stagiair in een schoolklas. Hier, op het eiland,  heb ik eindelijk 'Himmlers hersens heten Heydrich' uitgelezen. Ik heb er belachelijk lang over gedaan, maar dat betekent niet dat ik het geen goed boek vind. Integendeel. Ik heb het met kleine hapjes tot me genomen alsof ik bij Beluga in Maastricht at. Niet dat ik daar ooit gegeten heb, maar het lijkt me dat je daar je eten niet naar binnen schrokt. Ik vind het boek zo goed omdat de worsteling van de schrijver bijna te proeven is. Bovendien maakt hij van personen die ooit bestonden romanfiguren die het verhaal tot leven wekken. Dat doet hij door schijnbaar onbelangrijke details uit te vergroten. 

En ineens begrijp ik het leesverslag dat ik toegestuurd kreeg beter.
'Je moet de personen meer als personages zien.'
 Jaja, dacht ik en hoe dan? Volgens mij begint het me te dagen. Met dank aan de personages op Schiermonnikoog: de loensende jongen, de brandweerman, de oud-politieagent en uiteraard de man die op Ischa Meijer lijkt. Maar vooral aan Laurent Binet, de schrijver van HhhH.