Belletje

'Heel lang niks en dan ineens'. Hou die zin vast, vertaal hem in het Americaans en bedenk meteen uit welk liedje ik hem heb.
Het zit me niet helemaal lekker. Zeggen dat mijn geweten knaagt, zou overdreven zijn, maar helemaal kits achter de rits, zit het niet. Ik blijk een behoorlijk calvinistische inborst te hebben, anders zou het me geen zak uitmaken. Ik ontken niet dat ik ook hele katholieke eigenschappen heb hoor. Vooral de nogal sterk ontwikkelde feestkant van dit vrolijke geloof heeft me in het verleden meerdere malen flink bij de kladden gehad. Gevolg: een schuldgevoel met een hoofdletter dat ik niet kon afkopen met het aansteken van een kaars of het slaan van een kruis. Ik heb weinig talent voor een geloof.
En toch. En toch. En toch. Noem dit maar eens toeval.
Vanochtend om 8.34 uur precies ging mijn telefoon. Ik zat in de docentenwerkruimte op de tweede verdieping en nam min of meer werktuiglijk mijn telefoon op.  Om vijf over half negen verwacht ik óf mijn vrouw die een mededeling van huishoudelijke aard wil doen aangaande boodschappen die ik huiswaarts dien te nemen óf het is 'Jazeker de Hypotheker' die van ons 'stukken' nodig heeft voor 'iets met de hypotheek' wat we wijzigen en waar ik het fijne ook niet van weet. Het was Skinnie.
'Met Ron van der Burgt,' zei hij, want zoals gezegd was het nog heel vroeg. Ik denk dat Skinnie later op staat.  En meteen daarna:
'Och, haha, ha Ralf, heb ik weer de verkeerde.'
Skinnie belde mij een paar maanden geleden al een keer en toen moest hij ook een andere Ralf hebben. Iemand die iets weet van opnames. Nou, dan moet je deze jongen niet hebben. Dat zou een behoorlijk lo-fi-geluidje opleveren.
Ik hield het gesprekje toch even gaande. Ik zei hem dat ik binnenkort een keer naar Sittard wilde komen. Achter me hoorde ik een Brabantse collega brommen:
'Nou, doe dat maar niet, naar Sittard.'
U moet weten: de relatie tussen Brabanders en Limburgers is als een rotspad met scherpe stenen. Maar, en dat is ook weer zo, tussen die stenen groeit vaak veel moois. Dat leg ik een ander keertje uit. Dan vertel ik jullie hoe ik mijn Brabantse vrouw ontmoette.
Ik zei Skinnie gedag en dacht verder eigenlijk niet aan dit gesprek. De dag verliep zoals hij verloopt in het onderwijs. Ik gaf een paar schitterende lessen over Van den Vos Reynaerde, liet twee havo 5-leerlingen winnen met armpje drukken om hun 'moraal niet te breken' en kwam moe maar voldaan thuis. Hoewel, voldaan; er knaagde iets. Die blog van me keek me leeg en meewarig aan. Het probleem: ik heb geen nieuws. De boekmannen en -vrouwen zitten op de Buchmesse in Frankfurt. Abwarten dus. Heel lang niks dus. En ineens dacht ik: Skinnie! Of Ron van der Burgt. Wat je wilt.