Ik kijk naar Marlies, naar haar buik en denk: nog niet geboren en nou al het eerste Slotconcert. Dat heeft hij (m/v) overigens te danken aan de vipkaarten die we kregen, want om nou zeven maanden zwanger beneden tussen die krioelende palinkjes door te stiefelen vond zij geen strak plan. Ik ook niet trouwens. Aan de andere kant schat ik de kans best groot dat de gemoedelijke, met varkensstift ondergekleurde jongelui keurig aan de kant zouden gaan. De tent als een zee die splijt. Toch het risico maar niet genomen, want drank maakt scheel. Dat blijkt ook in de viptent aan het eind van de avond. Nogal wat mannen hebben moeite hun eigen spoor te volgen. Gelukkig zijn er altijd weer vrouwen ter ondersteuning die de man als een gewonde uit de serie Mash naar de uitgang brengen om hem thuis liefdevol toe te dekken. Een glaasje water naast het bed tegen de nadorst die zeker komen gaat. Wat zouden we eigenlijk zijn zonder vrouwen? Denk daar maar eens over na.
Na afloop rijden we naar huis. Voorzichtig. Het is donker en nogal wat fietsers en voetgangers hebben moeite met de rechte weg. Waarom loopt dit feest eigenlijk nooit uit de hand? Het gros van de tent mag niet meer autorijden, maar toch geloof ik niet dat het hier echt om de drank gaat. Tenminste, niet in eerste instantie. Het is eerder een viering van iets wat we misschien wel kwijtgeraakt zijn. In America mag je tegen iemand aanlopen zonder dat je neus met een stomp een ander uiterlijk krijgt. Niemand vraagt je of hij iets van je aanheeft en als je valt, tillen een paar half ontblote reuzen je op. Elk jaar in november gaat de klok even terug naar de tijd dat we de ander niet op voorhand wantrouwend bekeken. Dát is volgens mij wat iedereen een euforisch gevoel geeft. Zeker als dat gevoel nog eens geladen wordt met zo'n dijk van een soundtrack. Heel mooi dat de nieuwe kleine daar al bij mocht zijn.
Ach, zo gemoedelijk gaat het altijd bij een optreden van Rowwen Hèze. Zeker als er veel fans aanwezig zijn. Kees.
BeantwoordenVerwijderen