Vrijdagochtend

Atheneum 3 leest. Buiten is het grijs, maar ik hoor de vogels fluiten. Dertig jonge leerlingen zijn helemaal in gedachten. Dat is mooi om te zien. Lekker rustig bovendien. Ik kijk en denk: dit eens niet zelf verpesten. Nu een grap maken en binnen 30 seconden praat iedereen door elkaar. Ik moet me gewoon rustig houden. Soms lacht iemand even, in zichzelf. Net nog, de jongen vooraan die notabene een boek leest dat 'De geschiedenis van de computer' heet. Anderen zijn bloedserieus. Alsof ze mededogen hebben met de personages wat waarschijnlijk ook zo is. Ik zie veel dikke boeken. Deze leerlingen zijn niet bang voor letters. Een paar jongens lezen fantasy-boeken. Dat is altijd zo. Ik zie het aan de letters en aan de titels: 'De alchemist' en 'De grijze jager'. Meisjes lezen ander werk. Boeken over problemen. Met loverboys, drugs of gewicht óf ze lezen een Saskia Noortachtige. Een leerling vooraan leest Oeroeg. Een mooi boek over vriendschap. En achteraan, gedraaid met zijn rug tegen de muur zit Sammie. Zijn elleboog leunt op zijn knie. Door zijn ronde brillenglazen zie ik een halfdichtgeknepen oog. Dan lacht hij een bevrijdende lach. De rest van de klas lacht om zijn lachen. Hij steekt zijn vinger op en zegt: 'Meneer, die Mo Jones, daar kun je mee lachen hè?' Ik knik. Hij houdt de kaft van zijn boek omhoog. 'Niet opschrijven' staat er op.

Het is mooi dromen zo op de vrijdagochtend.