Oma

Vorige week zondag overleed mijn oma. Ze is 93 jaar oud geworden, een respectabele leeftijd waar niets op af te dingen valt. Maar toch, ik ken haar al mijn hele leven. Herinneringen buitelen over elkaar, maar daar hebben jullie niet veel aan. Ik wel.
De bus stopte voor haar huis en met die bus, van de 'EBAD' gingen we naar Heerlen. Om een of andere duistere reden is mijn oma altijd meer gericht geweest op Heerlen dan op Maastricht. Volgens mijn moeder was dat omdat er in Heerlen vroeger een goede 'Schunck' lag. Ik kan me die winkel niet herinneren. Wel herinner ik me dat ik als jongetje een plaat van haar mocht uitzoeken. Ik koos 'Elvis Forever', een dubbelelpee. Vooraf dronken we iets in een lunchroom. Er stond een glazen stolp met broodjes op de bar. Een man die behoorlijk in de olie was, pakte er een broodje uit en zei vervolgens: 'Hé, een broodje.'
Ik zie de verbaasde wat kinderlijke blik die dronken mensen kunnen hebben nog helemaal voor me. Ook het gezicht van mijn oma trouwens die hem de vuilste blik toewierp die ze in huis had.
In haar flat bouwden we tenten onder de tafel. We gingen naar de Valkenier in Valkenburg. Voordat de poort openging, stonden we al voor het hek te wachten. We zijn die dag een keer of dertig in de 'parachutes' geweest. Thuis maakte mijn oma de lekkerste gehaktballen van de wereld en omstreken.
Elke dag belde ze. Een jaar geleden waren dat nog echte gesprekken.
'Wie is ut op sjoal?' Wie is ut mit ut beukske?' Höbse al vakantie?'
En uiteraard de klassieker:
'Kiekste waal good oet?'
De laatste maanden stolde elk gesprek tot één hamvraag:
'Wie is ut mit dèh kleine?'
Daarna werd het stil. Oma sliep veel. Ze werd nog even goed wakker om Oscar, 'dèh leeve', te kussen.

Tijdens de crematie afgelopen vrijdag werd haar foto op een scherm getoond. James zat naast me, stond op en liep ernaartoe. Hij stond voor de foto, keek er lang naar, stil, tilde toen zijn hand op en zwaaide naar haar. Een laatste eresaluut van 'dèh kleine' aan oma Emelie.