Zoethoudertje

Kennen jullie de apenkop? Ik heb het natuurlijk over de geelzwarte dropverrassing die na een halve zak, mits tot je genomen binnen een minuut of vijf, misselijkheid garandeert. De apenkop komt het best tot zijn recht in de benauwde omgeving van een auto. Het voordeel van het primatenhoofd boven andere snoepvarianten is dat hij je dwingt tot dooreten. En dat is, laten we eerlijk zijn, een kwaliteit.
Toen ik net studeerde en derhalve nog een jonge God was met een dito lijf en een geest die niks geleden had, bezocht ik soms een vriend van de middelbare school. Hij woonde in Eindhoven en studeerde daar werktuigbouwkunde. Toevallig woon ik nu op een steenworp van zijn oude studentenkamer. Terzijdes, terzijdes. Bladvulling. Niet opschrijven, Mohriaantje.
Koken had in die tijd niet onze eerste prioriteit. Tijd was kostbaar als saffraan. Hoewel ik toen uiteraard geen weet had van saffraan, laat staan wat ik daarmee zou moeten. We wilden ons geweten in elk geval niet belasten met verspilling van valuable drinking time. De uitkomst lag badend in het licht om de hoek: Da Ching. Da Ching is een Chinees met een kaart als een encyclopedie, minutieus genummerd bovendien. Vermoedelijk nog steeds, maar ik kom er nooit meer. Zeg niet dat ik me niet ontwikkeld heb. Ondanks de ruime keuzemogelijkheid kozen wij, gewoontedieren, altijd voor het volgende verfijnde combinatiemenu: een bak bami 'compleet' per persoon alsmede zo'n witte beker vol met heerlijke rijkgevulde rode zoetzure saus. Uiteraard ook per persoon. Daarmee metselde je een bodem robuust als rotsen die voor geen pallet kleintjes pils vervaard was. Ook een kwaliteit.
Echter! Echter. In kwaliteit zit niet voor niets het woordje tijd. Nou ja, bijna dan. Moraaltje erin gooien? Mooi en verfijnd kost meer tijd dan veel, vet, vol en snel afgeraffeld. Dit mag een zoethoudertje zijn, er komt een exquise maaltijd aan, met mooie kruiden en misschien wel wat saffraan. Hoe ik dat weet? Omdat ik meer weet.