Wenkbrauw

De parkeerplaats snap ik eerst niet. Ik zie niet wat vak is en wat niet. Ik rijd een rondje, kijk goed, en zie dan één heel mooi plaatsje. Speciaal voor mij bewaard. Dank aan alle goden die dit toch maar weer mooi voor elkaar gebokst hebben.  Of het feit is of fictie weet ik niet, maar die auto naast me lijkt sprekend op de auto van Tren.
'Ga jij hier maar zitten,' zegt Jack en hij dirigeert me tussen Tren en hem in.  De ober vraagt wat we willen drinken. De man heeft een doorzichtig brilmontuur en recht opstaande haartjes die eruitzien alsof ze een voor een in de gel gezet zijn. Iemand die zoveel tijd en liefde aan zijn haar besteedt, moet ook wel een drankje en een hapje kunnen verzorgen. Ik zit hier goed. Meer goed nieuws: we krijgen geen soep. Niet dat de soep in De Schalm slecht is, pas op, dat zeg ik niet. Dat weet ik niet eens.  Jack legt de gouden Koperregel uit: soep is geen toetje. Geen soep is wel een nagerecht.
'Hoe is het met de kroost?' vraagt Tren. Na de vorige Kopershow die ik bezocht braken de dag erna de vliezen. Ik kan voor morgen niets bedenken wat daarvan in de buurt kan komen. Bij lange na niet zelfs.
Ik zit bijna helemaal vooraan vandaag. Rechtsvoor om precies te zijn. Dat is erg leuk, maar ook een beetje raar. De mensen met wie ik een uur geleden aan tafel zat, staan nu recht voor me. Ik weet niet goed hoe ik moet kijken. Ik krijg de neiging om te groeten. Een gedeelte van het optreden staat Jan Philipsen uitbundig voor me te dansen, zijn bas als slagwapen in de aanslag. Zijn tenen lijken om de rand van het podium te krullen. Naar Flipsen kan ik uren kijken. Hij herkent me toch niet. De rode draad van alle Koperbezoekjes is dat ik me elke keer weer even netjes aan Jan Philipsen voorstel. Ik doe het graag.
Jack ziet me wel zitten. We groeten met een wenkbrauw. Na afloop ga ik direct naar huis, het kippenvel van 'Blieve Loepe' nog vers op de armen. Hier in Veldhoven zag ik het mooiste Koper. De auto van Tren staat er nog.