'Dat is toch die zanger,' zegt Marlies, maar daar heb ik niks aan. Bijna iedereen die je met een gitaar ziet, is óók zanger. Vergeet niet, dit is jaren geleden. Ik zou het nu wel meteen weten. Het vliegtuig naar Memphis is nog niet eens halfvol. Dat is lekker. Het mag dan halfleeg zijn, voor ons zit de gitarist. Toeval? Wacht maar af. Als hij tegen zijn buurman praat, hoor ik het meteen. Daniël Lohues. Verder onderzoek leert dat er een cameraploeg bij hem is. Na twee of drie vliegtuigwijnen durf ik hem aan te spreken, zij het erg onhandig, want mijn eerste vraag gaat niet over hem, maar over Rowwen Hèze.
Of het leuk is om met Rowwen Hèze samen te werken of iets dergelijks giet ik in een brakke openingsvraag. Er bestaan geen domme vragen, maar deze komt akelig dicht in de buurt. Alsof je de vrouw die je wilt versieren vraagt of ze een mooie zus heeft. Lohues blijft vriendelijk.
'Die kun je er goed bijhebben ja,' zegt hij. 'Die' verwijst naar de leden van Rowwen Hèze. Wijn ontdooit en ook de aanwezigheid van Marlies helpt een handje. Een paar van die guitige flesjes wijns later bevinden we ons in iets wat ik met droge ogen een geanimeerd gesprek zou durven noemen. Daniël vertelt over de swamps, New Orleans en Beale Street in Memphis. De reis vliegt voorbij. In Memphis stappen we over op een boemelvlucht naar The big easy en weer zitten Lohues en consorten voor ons. In de aankomsthal nemen we afscheid. Dat was dat. Mooi.
Vorige week zat ik achterop de fiets die menig schrijver naar een uitgever gebracht heeft, de legendarische fiets van Willem Bisseling. Hij racete langs de grachten en ik neuriede ''Op fietse'' van Skik. 'Wie doet mij wat,' dacht ik. Eenmaal binnen in het rommelige kantoor van de uitgever, duurde het niet lang - we moesten even langs Bennie Joling - maar toen bracht hij Daniël Lohues ter sprake. 'Hij' verwijst hier naar de uitgever. Nou jullie weer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten