Sneakers

Gisteren liep ik over straat en toen zag ik dat een vrouw naar mijn nieuwe sneakers keek. Ik weet wel waarom hoor, maar ik deed alsof ik niet zag dat zij keek. Ze keek toen nog eens. Zo zijn ze. Nu op een niet te missen manier. Gewoon genegeerd. Als ik moet reageren op elke blik van vrouwen heb ik er een dagtaak bij. Kan niet. Zeker nu niet. Ik zit in een pressure-cooker.
Die term hoorde ik voor het eerst op een training.
'De pressure-cooker methode betekent dat de 'probleemeigenaar' aan tafel gaat met verschillende partijen om zo snel tot een oplossing te komen.'
Nou jullie weer. Ook een vak natuurlijk: dit soort termen verzinnen. Probleemeigenaar. Haha. Gekkies.
Ooit volgde ik een cursus op mijn school die ook door directieleden gevolgd werd. Jaja. De visie of missie, ik haal die altijd door elkaar, moest in een tekstmal voor het personeel gegoten worden. Klein conflicterend belang was dat voorkomen moest worden dat allerlei zeurpieten op hoge poten de directiekamers plat zouden lopen. Tenminste dat was mijn lekenconclusie. Dan ontkom je niet aan een pressure-cooker en daar zat ik toen dus in. Ik was na afloop afgebrand. Dat weet ik wel.
Als probleemeigenaar van het Troostboek sta ik nu op een kruispunt. Binnen nu en twee weken weet ik hoe het ervoor staat en jullie dus ook. Jullie kennen mij; ik deel alles met jullie. Ach, het wordt hoe dan ook mooi. Jack Poels sprong vorige week even de pressure-cooker in en haalde meteen heel veel druk weg. En zie: vandaag herschreef, nee reviseerde ik een stuk alsof ik een antibioticum over een ontstoken zenuw sprenkelde. Beetje gekunsteld dit. Teveel kruit verschoten vandaag. Willen jullie dan misschien mijn nieuwe sneakers zien?