Dikke deur

De Herengracht is heel lang. Ik schat de plaats van de huisnummers verkeerd in en moet een behoorlijk stuk teruglopen. Dat komt mooi uit. Mijn marge is zo ruim dat ik niet belachelijk vroeg, maar gewoon op tijd aanbel. De deur voelt zwaar als lood en heeft iets intimiderends. Dat hoort zo bij dit soort panden. Sebes & Van Gelderen Literary Agency zetelt op de derde en de vierde verdieping. Ik ben hier nu voor de tweede keer. De eerste keer is ruim een jaar geleden. Sindsdien is mijn vertrouwen heen en weer geschud: gezakt en gestegen als een plaatje in een nationale hitlijst. Af en toe was ik dichtbij opgave. Andere keren scheen de zon slechts gouden stralen.
Dat ik hier nu sta, is een goed teken. Ik ben een stapje dichterbij de uitgave van het Troostboek. Er is belangstelling. De uitgever die ik vandaag spreek, vond het manuscript 'heel leuk' en wil een verkennend gesprek over publiciteit en 'hoe ik het boek voor me zie'. Dat gesprek gaat zo plaatsvinden. Samen met Willem, mijn agent.
Ik bel aan, duw de zware deur open en beklim de trappen. Boven doet een fraaie dame open en biedt me koffie aan. Mijn agent is nog even in gesprek. Ik wacht op een van de twee stoeltjes als een ouder die op de ouderavond van zijn kind wacht. Aan de muur hangen ingelijste kaften van boeken. Gustaaf Peek, Robert Vuijsje en Ivo Victoria. Achter de deur hoor ik een schrijfster praten over haar uitgave. Ze heeft het over 'de eerste tienduizend exemplaren' en de uitgave in de Verenigde Staten. Ik klooi wat met mijn telefoon om me een houding te geven. Ik tik 'Amerika' en 'Nerveus' bij notities. Ik wacht rustig af. Ik ken mijn plaats.
Terug in de trein verander ik 'Amerika' in America. 'Nerveus' wis ik.