Niks

Morgen mag ik weer. Lesgeven. Mijn hoofd is er nog niet echt bij. Ok, ik heb vanochtend een laatste restje proefwerken nagekeken, maar dat mag geen naam hebben. Er moet heel veel komende weken. Dat maakt me onrustig. Dat is iets genetisch. Wij Mohrens en 'moeten', nee, dat is geen gelukkig Houwelijck.

Havo 5 doet bijvoorbeeld mondeling over, naar ik met heel mijn hart, ziel en zaligheid hoop, gelezen boeken. Vermoedelijk maak ik me er drukker om dan sommige leerlingen. Dat moet eigenlijk andersom. Leerpuntje. Hoewel ik niemand gun dat hij of zij zich zo druk maakt als ik.

Na een vakantie heb ik het altijd: een totaal gebrek aan overzicht. Hoe heet iedereen ook weer? Waar ben ik eigenlijk gebleven? Nu is het nog erger. Ik moet uitkijken dat ik morgen de goede kant oprijd. Drie weken rende ik de school uit: het kopje koffie halfvol en de vlaai half op. Ik herinner me dat ik nog overwoog de vlaai mee te nemen in de auto.  'Op de voeoes'. Verstaat u dat? Niet gedaan. Had makkelijk gekund, want de vliezen mochten dan inderdaad gebroken zijn, de kleine had nog even eigen plannen.

Maar goed, morgen mag ik dus weer. En net nu loopt mijn hoofd om. Nieuwe plannen terwijl de oude nog niet afgerond zijn. Ik ben niet heel geduldig van aard. Toch heb ik de laatste tijd vaak ge-ijsbeerd in plaats van gemaild. Mijn vingers afgekloven in plaats geschreven. Ik heb er zakken Engelse drop bij leeggegeten en handenvol van die Japanse mix die zo stinkt. Ik heb er zelfs weer sigaretten bij opgestoken. Stom ja. Ik weet het. Dat krijg je ervan. Vanochtend was ik het ineens zat. Het heft in eigen handen, de koe bij de hoorns en desnoods doen we het allemaal heel anders. Dat dacht ik. Ik stond ermee op. Marlies keek me vanochtend aan en vroeg wat er was: 'Niks,' zei ik. Want dat zeg ik dan.