Koest

Het Pitboeltheater ziet er van buiten uit als een kruising tussen een jeugdhonk uit de jaren 80 en het clubhuis van een motorclub. Van binnen ook. Je moet een tunneltje door om er te komen, tenminste als je zo rijdt als ik deed. Dat tunneltje scheidt twee werelden. Koophuizen en aangeharkte tuinen aan de ene kant, banlieueflats aan de andere kant. The Bronx van Sittard. Het Pitboeltheater staat aan die andere kant. En daar speelde Mo. Dus daar moest ik naartoe.
Binnen stond het vol met mensen aan wie de tand des tijds al duchtig geknabbeld had. Uit een ooghoek zag ik de herbergtwins Szarkowicz en Storcken geanimeerd in gesprek met twee dames die een goede zonnebank bezaten.
Zelf had ik voor de gelegenheid een vriendin meegenomen. Marja gooit overal hoge ogen. Emil Szarkowicz zag haar het eerst en bleek snel op de eerste meters, Bart Storcken in vertwijfeling achterlatend. Die moest eerst nog even een schakelaar in zijn hoofd omzetten. Nadat de zoenen binnen waren, gaf hij Marja zijn portemonnee en een gerichte opdracht mee. Twee Corona's, neem zelf wat je wil en geef die dooie hier ook wat. Die dooie ben ik.
Toen ze bij de bar stond, begon het vragenuurtje dat eindigde met de rotsvaste vaststelling van Bart.
'Gewoon vrienden, dat kan helemaal niet man.'
Zo'n avond dus. Mo moest nog beginnen.
Hij kwam op van de zijkant. Helemaal in het zwart. Hij leek me wat nerveus, maar dat kan ook projectie zijn. Ik was zelf nerveus. Ik gun Mo de wereld.
Hij begon met 'Revolution' en een paar nummers later speelde hij, nog half buiten adem, 'Dag Geluk' van Rowwen Hèze. Met de flageoletten op zijn bas legde hij de basis, waarna hij een loop instartte en in een hese, rauwe mengeling van Sittards, Nederlands en Americaans de tekst tegen of net naast de tonen legde. Dát leren ze je op geen enkel conservatorium. Dat heb je. Dat hebben er niet veel.
Later kwam broer Skinnie nog langs. Op band weliswaar, maar heel erg Skinnie. De herbergtwins, Skinnie, 'Dag Geluk' van Jack en Tren. Het wordt tijd voor een nieuwe herberg. Daarvoor, daarna en daartussen mag, nee moet Mo de volgende gerichte opdracht uitvoeren.
Slijp, poets en boen aan dit programma en speel alle Pitboels van Nederland koest.
Na afloop dronk hij een whisky aan ons tafeltje. Hij zette Emil heel even uit met de woorden: 'Pas op, we hebben een meldpunt voor jou.'
Vervolgens keek hij Marja aan, zette zijn accent in de gladde Hollandse versnelling en zei:
'Wat heb jij mooie ogen.'

In de auto zette ik Child op. Het was maar een eindje naar Eindje.