Vur Marlies

Het plastic hoesje is rechtsboven gescheurd, maar de stift heeft al die jaren gehouden. Naast het rood van POELS/GIESEN staat de paraaf van Jack Poels. Onder 'LIJN' dat weer na HOLLAND en AMERICA komt staat het: 'Vur Marlies'.

Die tekst is het bewijs van mijn eerste twee zinnen die ik met Jack Poels sprak. Ik ben nooit een handtekeningenjager geweest, maar ik had het cd'tje blijkbaar toch bij me gestoken voor we naar Berlage fietsten. Voor het optreden, na de soundcheck, stond hij bij het trapje dat naar beneden ging, richting de krochten van de kroeg die voor mij onbereikbaar waren. Ik leegde mijn glas en 'liep aan'. Je bent import-Brabander of je bent het niet.
Het is een beslissing die je in een split second neemt en dan kun je niet meer terug. Ik heb het ook vaak met bestellen in een restaurant. Dan neem ik me garnalen voor en dan hoor ik: 'Pepersteak, medium graag' uit mijn mond komen. Dan kun je er trouwens donder op zeggen dat je daarna denkt: had ik toch maar garnalen besteld. Andersom, idem. Ik twijfel wat af.
Ik moest nog doorlopen ook, want hij maakte aanstalten naar beneden te gaan. Volgende keuze: in het plat aanspreken of in het Nederlands. Onze dialecten verschillen nogal. Hij herhaalde het toen hij op het hoesje schreef: 'Vur Marlies'. Hoe kwam ik trouwens aan die stift?
Mijn derde zin volgde een paar weken later. Ik was in Deventer op bezoek bij een vriend en 's avonds gingen we naar de kleine zaal van de schouwburg om de Holland America Lijn te zien. Vooraf aten we Mexicaans in een restaurant in de Deventer binnenstad. De eerste Corona's arriveerden ongeveer tegelijkertijd met het bandje van de avond. Voorop: Leon Giesen, daarachter gitarist Jac Bico en drummer Arthur Bont. Jack sloot de deur. Ik zat verkeerd, want met mijn rug naar het gezelschap. Af en toe keek ik even om en met dat beeld probeerde ik dat wat ik hoorde kleur te geven. Bico las De Volkskrant, Leon Giesen was druk en liet Corona na Corona doorkomen, de drummer zat met gloeiende oren te stralen en Jack, die was helemaal Jack.
Een erg mooie juffrouw kwam de bestelling opnemen. Jack hield haar met een praatje over de Mexicaanse restaurantsector in het algemeen en die in Deventer in het bijzonder nog even bij de tafel.
'Kijken ze?' vroeg ik toen ze wegwiegde.
'Ja, allemaal,' glunderde mijn vriend, 'en de drummer nog het meest.'
's Avonds zat ik op de eerste rij. Het publiek mocht de toegift bepalen. Het meisje dat naast me zat, riep om 'Allermooiste Fout'. Ik zei: 'Hij zegt niks'. Hij herhaalde het toen hij het inzette: 'Hij zegt niks'. Poels en ik, we hebben weinig woorden nodig.