Ventilator

Jack Poels kan een liedje schrijven over een waterdruppel. Helemaal paraat heb ik het niet, maar iets in die richting zei bassist Jan Philipsen in de Profiel-uitzending over Rowwen Hèze. Dat dat soms toch wel enige moeite kost, blijkt uit Ventilator van Herberg de Troost. Poels staart daarin naar een ventilator en hoopt dat er iets komt wat een stukje in de krant oplevert. Het nummer gaat over de worsteling die het schrijven soms is. Het mooie is dat die worsteling ondertussen een prachttekst opgeleverd heeft: de waterdruppel van Jan is nu alleen even een ventilator geworden. Het maakt ook duidelijk dat je niet over grootse, verheven zaken hoeft te schrijven. Juist een scherp oog voor het schijnbaar alledaagse levert de mooiste plaatjes op en Jack Poels schiet die plaatjes als geen ander.
Ondertussen zit ik in een min of meer vreemd huis in Haarlem. Marlies en ik hebben net vakantie en passen een paar dagen op het huis van vrienden. Overdag zijn we op pad. 's Avonds draai ik zijn platen, lees ik zijn boeken en kijk ik zijn dvd's. Van schrijven komt niet veel en dat knaagt een beetje.
Vanavond gingen we een hapje in de stad eten. Het was de eerste keer dat we in een restaurant aten met ons zoontje James van bijna twee jaar oud. James had het reuze naar zijn zin. Hij at drie happen van zijn pasta, kraste een kleurplaat met een kok erop vol, stootte zich aan een hoek van de tafel, huilde een minuut hartverscheurend en groette vervolgens iedereen in het restaurant uiterst vriendelijk.
Door dat vrolijke etentje moest ik denken aan Herberg de Troost waar Jack Poels vroeger op zondag met zijn ouders schnitzel met friet at. Ik bedacht me dat ik in mijn jeugd ook een Herberg de Troost had. Die lag in Sittard en heette het Zölderke. Mijn ouders, mijn zus en ik gingen er ook soms op zondag eten. Ik herinner me dat het er altijd vol was en dat er een paraplu op je ijsje stond. Verder was er een ober die mijn zusje en ik ietwat oneerbiedig 'sjealuigske' noemden. Of hij echt scheel keek, weet ik niet meer, maar hij leek op een mannetje op een kwartetspel dat we bij mijn oma speelden. En die keek wel degelijk scheel. Vandaar. Bent u er nog?
Toen we na het eten naar 'huis' fietsten, begon de ventilator in mijn hoofd te draaien. 
Vanavond ga ik trouwens de dvd Factotum kijken die gebaseerd is op een boek van Charles Bukowski. Het boek gaat over een man die eigenlijk alleen houdt van drinken, op paarden wedden en vrouwen. En van schrijven. Zelden was een film over bijna niets zo compleet staat op de kaft. Wedden dat er een ventilator in voorkomt?