It's a kind of magic

Een vriend van mij had vroeger op zijn studentenkamer een geel post-it papiertje tegen zijn boekenkast hangen waar 'niet in paniek raken!' op geschreven stond. Ik heb hem nooit gezegd dat ik dat briefje gezien heb. Het had op mijn lijf geschreven kunnen zijn. Ik moet mezelf ook af en toe tot de orde roepen. Dat doe ik steevast in het Limburgs. 

'Rustig aan Mohren,' zeg ik dan. In het Limburgs. Dat helpt. Soms echter ben ik dat punt al voorbij en vergeet ik mezelf toe te spreken. Dan doet mijn vrouw dat. 

Ik deel mezelf niet in bij de gezegende mensen die twintig dingen tegelijk kunnen doen en dan toch het overzicht weten te behouden. Nee, bij mij vreet een taak die in mijn achterhoofd ligt te wachten, het hier en nu danig aan. Gelukkig ken ik mijn eigen handleiding inmiddels uit mijn hoofd, dat scheelt. 

Die handleiding schreef me dit weekend voor dat ik naar het Klokgebouw moest als ik flink aan het boek wilde werken. Het Klokgebouw is fantastisch. Het is een prachtig oud gebouw van Philips. Allerlei hippe vogels hebben hier een studio. En in één van die ruimtes mag ik in de weekenden werken. En dat gaat altijd heel goed. Als ik hier ben, werk ik aan het boek. Verder geen gedonder. Geen proefwerken, geen rekeningen, geen luiers. Niets. Alleen het boek en ik. 

En altijd is het zo dat me op die momenten schellen van de ogen vallen. Dat ik verbanden zie, die ik thuis over het hoofd zie. Tren noemt het 'magisch' als een liedje 'valt'. Op die momenten begrijp ik wat hij bedoelt. Denk ik.

Ik had het vandaag toen ik de tekst van 'Kamers vol zonlicht' las: alsof er drie kersen op de fruitautomaat vielen. Als dat tenminste prijs is. Ik waag me niet aan fruitautomaten. 

'Kamers vol zonlicht' met Karlijn van Dinther in een stralende hoofdrol is in elk geval prijs. Kijk en luister maar naar Karlijn. O ja, en naar de mannen natuurlijk.