Babe magnet

Het is dat je er hier in de wijk niet echt hoge ogen mee gooit, maar anders had ik me vanochtend huppelend naar station Eindhoven Beukenlaan begeven. Wees maar gerust; ik heb het niet gedaan. Ik wilde hem onder ogen komen zonder correctieve tik vooraf. Maar goed, hij of zij, wat u wilt, is terug. Zogenaamde vrienden raadden het me af. Geld weggegooid en je kunt toch een elektrische fiets kopen als je het te ver vindt. Hoe ver is dat Valkenswaard nou eigenlijk helemaal? Ik zou willen dat ik kon fietsen. Heerlijk. Het regent in Nederland goedbeschouwd eigenlijk bijna nooit. Lekker fris en als je thuis komt, ben je alles kwijt.  Een elektrische fiets. Er zijn er waar je het niet of nauwelijks aan ziet. Het is dat ik in Den Bosch woon en al een motor heb, maar anders zou ik het wel weten.  Een elektrische fiets. Ik had het wel een uitdaging gevonden hoor, daar niet van. Maar de vraag is of je alle uitdagingen in dit leven aan moet gaan. Ik denk het niet.
Maar goed, zoals ik zei: hij, of zij, is terug. Teruggekocht. Ik weet dat het niet sjiek is om over auto's te praten. De enige die het eigenlijk kon maken, was Martin Bril. Met zijn Volvo. Ook leuk, een Volvo. Staat wat mij betreft op nummer twee. Laten we eerlijk zijn; dit is niet zomaar een auto natuurlijk. Dit is een archetype. Als een kind een autootje tekent, tekent het een Saab 900 classic. Altijd. Ik weet dat er soms mensen in zitten die een hoed dragen van geruite stof.  Ik vind niet dat je hem, of haar, hier op mag afrekenen. De auto heeft 349000 km gereden. 'Net ingelopen' zeggen Saabnerds dan. Ik vind het toch vrij veel. Ik weet dat er een moment komt dat ik vloekend langs de snelweg op mijn gele vrienden van de Wegenwacht sta te wachten en dat mijn zwager dan moet lachen. Dat weet ik allemaal. Maar daar gaat het niet om. Tenminste nu niet. Vrouwen vinden hem of haar leuk. Tenminste, de vrouwen die ik leuk vind, vinden dat. Niet dat het me daar om te doen is, maar toch. Dat voordeeltje biedt de elektrische fiets niet.