Handjes wrijven

Vanavond mag ik weer; en ik heb er zin in. Naar de letter is het vreemdgaan, maar vergeet niet dat dit mijn eerste liefde was. Niet dat het dan mag, maar toch het maakt het wel begrijpelijker. Trouwens wie bepaalt wat wel en niet mag? Ik ben ook maar een mens weet u. Van vlees en bloed enzo.
Waar heeft die jongen het toch over? In het begin ging het allemaal nog wel, maar de laatste tijd. Ik weet het niet hoor. Dat denkt u, hè? Of u denkt: professionele hulp zoeken. U doet maar, u denkt maar. Ik mag vanavond weer; en ik heb er zin in. Weet je wat het is? Als je die mannen te lang niet ziet en je zit maar thuis te kniezen voor je computer, dat werkt niet. Dan denk je op een bepaald moment: het zal allemaal wel en zeker als je je dan ook nog moet afwachten en elk kleine aanwijzing als positief of negatief moet beschouwen. Gekmakend. Zal ik de aap dan maar uit de mouw halen? Vanavond ga ik naar Rowwen Hèze in de Mariapeel. Ik zag vrijdagochtend om een uurtje of zeven die prachtige foto in de Volkskrant. En toen was de boot vrij snel aan. Ik moest daar toch echt naartoe. Nou vraag ik niet graag om gratis kaarten, dus ik heb me wel opgezadeld met een vrij forse opdracht. Het zij zo, dat zie ik vannacht wel en u ziet het resultaat wel.
Ik bedenk me ineens dat de laatste keer dat ik voor Herberg de Troost op pad was dat trouwens met Rowwen Hèze te maken had. Ik mocht mee in het busje weet u nog. Dat was wat hoor. Het busje. Ik kan dat nog zo terughalen. Jan Philipsen zat voor me, draaide zich af en toe om en stelde dan uit het niets een vraag. Ik moest die vraag meestal even verwerken. Ja, dat was mooi. Zeker toen ik later hoorde dat ik behoorlijk in mijn handjes mocht wrijven dat ik mee had gemogen. Dat idee had ik trouwens al. Ik ga me nu trouwens ook maar eens in mijn handjes wrijven voor vanavond. En volgende week bel ik die twee broers uit Sittard eens op, want die moet ik ook weer eens spreken, vindt u ook niet?