Kijken mag

Het regent in Eindhoven. De tijd verstrijkt en hapt ongemerkt dagen weg uit mijn vakantie. Ik herlees de teksten die ik tot nu toe schreef. Ik moet nog behoorlijk schaven, maar de meeste stukken ademen in elk geval de sfeer die ik wil overbrengen. Op één interview na. Het gesprek dat ik met Marco Roelofs van de Heideroosjes had. Het was een mooi gesprek, daar ligt het niet aan, maar ik heb het idee dat ik de kern van wat hij allemaal gezegd heeft nog niet op papier heb. Ik mis iets, maar weet nog niet wat. Tot vanmorgen.

Ik stond bij de bakker en wachtte op een oude mevrouw met een rollator die een ingewikkelde bestelling doorgaf. Terwijl ik daar sta te suffen, denk ik ineens aan de tekst van één van Marco’s tattoos: ‘Life won’t wait’. Het staat prominent boven zijn borst. Als hij een laag uitgesneden t-shirt draagt, zie je het net.

Life won’t wait. Je kunt het als een gejaagde opdracht lezen; maar volgens mij gaat het niet om snelheid. Het gaat om hart en ziel.

Marco en de Heideroosjes hebben een sabbatical van een jaar genomen. Even pauze. Afstand nemen om goed naar jezelf en wat je doet te kijken. Een creatieve geest staat echter niet stil en in tijden van relatieve rust steken nieuwe bloemen de kop op. In Marco’s geval nieuwe Limburgse teksten.

En volgens mij is dat óók waar Herberg de Troost om draait: even gas terugnemen om beter te kijken. Om te zien wat normaal, als je doorraast, onzichtbaar blijft.

Het lukt natuurlijk niet altijd, maar ik kan het iedereen aanraden. Dan zie je inderdaad opeens ‘duizend mooie vrouwen met sproeten op de bruine huid’. Zelfs in Eindhoven. Ik weet niet hoe het bij u thuis zit, maar wij hebben afgesproken dat kijken mag.