Kijken moet

‘Kijken moet!’ was de reactie van Skinnie op ‘Kijken mag’.  Hij heeft gelijk, maar daar kom ik zo op. Ik moest aan mijn vader denken toen ik het las. Waarschijnlijk is het zo dat in elk gezin of tussen goede vrienden bepaalde rituelen ontstaan. Vaak geuit in woorden. Woorden die terugkomen, het liefst op een onverwacht moment zodat ze op zijn minst een milde glimlach veroorzaken. Mijn vader reageerde als iemand zei dat hij iets ‘moest’ doen vaak, maar niet altijd, dan zou het te doorzichtig zijn, met: ‘Ich mot niks.’ Hij trok vervolgens een mooie kreukel in zijn hoofd en laadde zijn ogen op met een ondeugende twinkeling. Dan volgde naadloos de gratis argumentatie: ‘De pruusje zin weg.’

Zaterdagavond zat ik even op een bankje aan de Maas. In Geijsteren. We kampeerden een weekendje op de camping. Ik keek naar de Maas die daar een mooie bocht maakt. Dat heb ik graag: bochten in rivieren. Recht is ook maar recht.  De kromming maakt nieuwsgierig. Je wilt weten wat er achter ligt. Het uitzicht was fraai. Bob Ross zou het in een kwartier op papier zetten: een bosje hier, wat steentjes daar en wat mist over het water die het plaatje een onheilspellende glans geeft. Toch haalt het trucje van Bob Ross het niet bij wat ik daar zag.

Mijn beeld werd geladen met herinneringen. Over New Orleans bijvoorbeeld en dat de Swamps eigenlijk verdomd veel op de Maas van vanavond leken. Vervolgens ging mijn hoofd met me op de loop over de reis die we toen maakten. Die plek daar, rechts voor mijn bankje, daar stond mijn zoontje vorig jaar voor het eerst alleen. Hij slaapt nu.

Als je iets wil zien, moet je goed kijken. Moeten ja. Ik weet trouwens zeker dat mijn vader dat met Skinnie eens zou zijn geweest.