Grieken in Gelaen

Iedereen die in maart bij de herbergavonden in Broekhuizenvorst was, herinnert zich Bart Storcken. Bart was eigenlijk ingehuurd om naast de kachel deuntjes op zijn accordeon te spelen. De kans dat u hem daar gezien heeft, is klein. Bart vond dat veel te warm en te afgelegen en dacht bij zichzelf: als ik geen actie onderneem, zit ik hier acht avonden. Bart is geen man om naast een kachel te zitten, dus klom hij op het podium en ondersteunde hij herbergier Tom Doesborg. Bart Storcken komt weg met dat soort acties. Sterker nog, het beviel zo goed dat hij de vaste sidekick van nieuwe herbergier Emil Szarkowics werd.
Hij is net als ik in Geleen geboren, woont er nog steeds en spekt zijn woorden met een heerlijk vettig Geleens dialect. Persoonlijk vind ik dat al een uitstekende eigenschap, maar bovenal heeft hij de gave om de zuurste mond in een glimlach te plooien. Ik had er dus zin in, in die avond in Geleen. Ook omdat we Akropolis, de plaatselijke Griek, zouden bezoeken. Ik heb nogal wat herinneringen aan Akropolis. Ik at er de eerste keer uit, met mijn eerste echte vriendinnetje. Ik nam toen de Suzuki-schotel. Een op Griekse leest geschoeide hamburger, gelardeerd met stukjes gyros, de onvermijdelijke koolsalade en een forse berg tzaziki die het zoenen later op de avond tot een hachelijke onderneming maakte. We vierden er met de familie ooit de verjaardag van mijn oma en toen Nederland in 1988 Europees kampioen voetbal werd, at ik er ook, een Nederlandse vlag om mijn nek en een stuk in mijn kraag.
De menukaart was niet veranderd. Na topoverleg met Bart, die slechts één breekpunt formuleerde: 'Ich ving alles good, es er mer gyros en tzaziki biezit', kozen we de Herculesschotel.  Een absolute aanrader als je carnivore genen hebt. Zo niet: niet doen!
Na het eten liepen we door het centrum van Geleen naar zijn huis. Hij liet me zijn kippen zien en vroeg of ik 'eikes' mee wilde nemen naar Eindhoven. Daarna verkocht hij me op een haar na een oude piano. Ik was nog net genoeg bij de les om te bedenken dat zo'n piano ook ergens moet staan.
We kregen de Herculesschotel trouwens niet helemaal op. De rijst bleef onaangeroerd. Bart overhandigde de ober de schaal en gaf hem met een grote grijns in één adem de volgende tip mee: 'Die kan zo weer fijn in de magnetron.'