Zomergasten

De afgelopen dagen was ik maar voor 80% aanwezig. Het gistte in dit hoofd. Ik weet inmiddels dat ik na een herbergafspraak de boel even moet laten bezinken. De ruis moet uit het hoofd. Als het goed is, blijft dan over wat belangrijk genoeg is om op te schrijven.
Vorige week was Maarten 't Hart zomergast. Hij vertelde dat schrijven magisch is als het lukt. Gisteren liet Paulien Cornelisse in Zomergasten een fragment van David Sedaris zien, een Amerikaanse schrijver. Die bevestigde het eeuwenoude cliché dat ongelukkig zijn een goudmijn is voor een schrijver. "Je hoeft dan alleen nog maar een typemachine te kopen," zei Sedaris. Dat eerste kan misschien best waar zijn. Het laatste is onzin. Schrijven is meer dan typen. Ik kan heel snel typen, maar schrijven kost me beduidend meer moeite.
Vanochtend heb ik de wijn die afgelopen dagen stond te borrelen gebotteld. Marlies en James gingen fietsen en ik zette het etentje met Jack Poels om in woorden. Toen ik bezig was, dacht ik aan de zin van 'Langs de Weg' die ik het mooiste vind:
"Oeit waer ik schriever, dan ben ik noeit mier allien."
Die zin klopt. Helemaal. Ik maakte tekst van de avond. Herschikte zinnen, liet dingen weg en vergrootte bepaalde details uit en beleefde onder het schrijven de avond opnieuw. En ja, als dat lukt, dan heeft schrijven iets magisch, daarin heeft 't Hart volkomen gelijk. Maar dat komt omdat je dan je eigen, fijne wereld kan bouwen. En daarin ben je uiteraard nooit alleen. Tenzij je dat wilt, dan weer wel natuurlijk. En, ook niet onbelangrijk, je bent dat ei kwijt, dat een paar dagen zwaar op je maag lag. Dus, ik kan zo lekker gaan fietsen met Marlies en James en dan neem ik mijn hele hoofd mee.
Volkomen gelijk dus, die Poels. De ideale zomergast voor volgend jaar lijkt me.