Sterk spul

Afgelopen week stond voor mij in het teken van het afscheid. Dat klinkt wat theatraal en dat is het ook. Ik verander na de zomervakantie van baan. In Frankrijk zegt men:
'Partir c'est mourir un peu.'
Schromelijk overdreven natuurlijk van die gekke Fransen. Maar ik moet ook eerlijk zijn. Ik ben er geen held in. Ik ben sowieso niet zo'n held. De brok in de keel ligt geregeld op de loer en oogvocht is hier ook voldoende voorradig. Gelukkig heb ik hooikoorts. Daar kan ik veel op gooien. Kent u 'Spoorloos'? Dat is toch niet te doen voor een normaal mens? Die Fisherman's reclame, die kent u ook. Daar zou ik zo in kunnen figureren, zonder dat ik hoef te acteren. Een boot die wegvaart of aankomt - kan allebei- met een vrouw en een kind op de kade. Zelfs als ik weet dat het een reclame is, vind ik het pijnlijk. Sterk spul inderdaad.
Voordat jullie en masse de conclusie trekken dat jullie een blogpost van een soft watje aan het lezen zijn - dát is trouwens een pleonasme, ik laat de leraar Nederlands even los - kan ik jullie geruststellen. Ik zie dat heel anders. Mijn 'hooikoorts' is gewoon een symptoom van mijn inlevingsvermogen. En dat, lieve lezeressen, dat inlevingsvermogen dus, laat je voelen dat je leeft. Foutje dus van de Fransen, het moet
'Partir c'est vivre un peu' zijn.
Wees gerust, het komt in de beste kringen voor. Ik durf er zelfs wel een fles Champoels om te verwedden dat onze favoriete zanger vanavond in Antwerpen bij The Pogues ook niet alles met gortdroge ogen aanschouwd heeft. Hoe ik dat weet? Betrouwbare bron én een groot vertrouwen in zijn inlevingsvermogen.

Uw eigen inlevingsvermogen checken? Klik dan hier