Matchday

Een warming up is absolute noodzaak in de topsport, maar het draait uiteindelijk natuurlijk om de prestaties binnen de lijnen. Als Herberg de Troost-watcher ben ik in de eerste plaats benieuwd hoe de mannen van de Herberg renderen in een ander team. Ik doe de rest van de spelers natuurlijk ernstig tekort als ik hun verrichtingen niet meeneem in mijn voetbalanalyse. Wees gerust, die analyse komt. Maar niet hier. Niet in het clubblad van Herberg de Troost. Waar wel? Op http://www.8weekly.nl/, een webzine dat niet alleen bericht over muziek, maar ook boeken, films en theater beschouwt. En voetbal dus. Tenminste voor deze éne keer. Als het meezit, staat de recensie begin volgende week op de site. Als het tegenzit, eh later.

Laten we simpel beginnen. Zonder Tren was deze wedstrijd niet gespeeld. Tuurlijk, Jan Smeets fungeerde als coach. Hij bracht om de paar liedjes een nieuwe spits in. Maar die nieuwe spits kon alleen maar excelleren omdat Tren een goed team had samengesteld. Bovendien had hij gezorgd voor chemie tussen de verschillende spelers. Hoe? Door veel training en veel talent. Zowel muzikaal als organisatorisch. De eigenlijke coach was dus niet Jan S, maar Tren van E. Dat u dat weet.

Bij het opbouwen van een team begin je van achteruit. Dat is een voetbalwet die niemand betwist. De basis moet goed zijn. De basis was goed, want Sjoerd Rutten leidde de verdediging. Een blok beton die geen tel te laat komt. Klaar. Daar hoef je je geen zorgen over te maken.
Je moet iemand in je team hebben die een klassieke traptechniek heeft. Om openingen te creëren. Iemand die kan verrassen. Vaak hebben dit soort spelers lang wit haar. Niet altijd, maar wel vaak. Dat was ook nu zo. Je hoeft niet eens Heerlen uit om hem te vinden. Emil Szarkowics dus.
Er komen elke wedstrijd weer momenten dat het niet loopt, dat er iets moet gebeuren. Je hebt een aanjager nodig. Iemand die het team op sleeptouw neemt zodat het een versnelling hoger gaat spelen. Die de boel wakker schudt. Mag ik u voorstellen aan Marco Roelofs?
Uiteraard moet je soms ook temporiseren. Rust en kalmte bewaren. Overzicht houden. Tactisch slim zijn. Gogme. Met fijne, subtiele passjes de tegenstander ontregelen. Skinnie centraal op het middenveld en het is geregeld.

Het publiek wil ook wat. Er zitten duizenden mensen op de tribune. Die willen houden van hun helden. Publieksspelers lokken publiek. Kinderen willen zijn handtekening. Vrouwen minstens zijn foto. U weet wie ik bedoel: Mo Jones.

Eigenlijk moet je je tegenstanders vooraf  het gevoel geven dat ze kansloos zijn. In de spelerstunnel weten ze het eigenlijk al: hier valt niks te halen. Laten we de schade maar beperken. Dan heb je een beer van een spits nodig. Eentje die uit alle hoeken en standen het net weet te vinden. En vervolgens zet je die spits doodleuk op de bank om hem pas aan het eind in te brengen. In Volendam noemen ze hem bevend Jeck Poels. Wij mogen gewoon Jack Poels zeggen.

Als je de tegenstander helemaal aan gort wilt spelen, ga je als coach zelf de laatste tien minuten meespelen. Je speelt dan 'Seizoenen' om duidelijk te maken dat geen weer of wind je vanavond tegenhoudt.

En dat ziet er zo uit (alle voetbalfoto's zijn trouwens van Jos Vogels):