Bleecker Street

We moesten ons haasten. De andijviestamppot lag net achter de kiezen toen ik de gemiste oproep zag: Mo Jones. Het was al een afspraak met weerhaken, want een paar dagen geleden dacht ik nog dat hij op de zaterdag van 'Meccjazz' zou spelen. Gelukkig leest Mo mijn stukjes. Hij belde me op om te zeggen dat hij toch echt vrijdag moest spelen. Ik paste het stukje 'Maart' en mijn programma aan.

Ik belde hem meteen terug.
Hoe laat was ik eigenlijk van plan te komen; om half zeven werd hij geïnterviewd en hij moest mij de polsbandjes persoonlijk overhandigen, want ze deden hier, typisch Maastricht, erg moeilijk. Het stukje achter de komma sprak hij luid en duidelijk uit en bij 'typisch Maastricht' zette hij de caps lock voor de zekerheid nog even aan. Ik vermoedde dat hij wat mensen wilde laten meegenieten. 

Hoho, niks mis met Maastricht, hè. Dat zeg ik niet. Een prachtige, pittoreske vestingstad, werkelijk waar. Ik begrijp dan ook best dat de inwoners van 'petit Paris' trots zijn. Sommigen lopen het pad van trots jammer genoeg echter helemaal af tot aan de poel van arrogantie. 

We waren netjes op tijd. En niet alleen; toen ik naar rechts keek op de parkeerplaats zag ik lange witte haren wapperend onze kant op komen. Emil Szarkowics was er dus ook. U krijgt allemaal de hartelijke groeten. Logisch trouwens dat hij er was: hij speelt ook in de Mo Jones bigband.
De zaal waar het optreden zou plaatsvinden was voor de gelegenheid gezegend met de naam 'Bleecker Street'. Een wel hele funky benaming voor het grijze congreszaaltje. Gelukkig werkte de dimmer van het licht goed, maar als je je echt in Greenwich Village New York City had willen wanen, had je verboden middelen moeten nemen.
Marc Huynen, met wie Mo samen het hart van de band vormt, kondigde de band maar aan omdat de organisatie op dat moment wellicht belangrijker zaken te doen had. Ten onrechte.

Het licht dooft nog wat meer en dan begint the Mo Jones bigband te spelen. Na een instrumentaal begin, komt Mo de zaal binnen. Strak in het pak, scherp als een Sabatier-mes. Hij schudt naar goed gebruik de hand van Marc Huynen en springt het podium op. Naar zijn Hammond, die zuigt, gromt en blaast. De band speelt 'Never part of me' en Mo zingt!  Mo zingt die dorre powerpointzaal via Ray Charles, Van Morrison en Nat King Cole helemaal naar Bleecker Street. En geloof me, dat was een end.