Warming up

Ik ben er lang niet geweest, in Heerlen. Vroeger gingen we op stap in Geleen en als we eens echt gek deden, pakten we de trein naar Maastricht of meer naar het noorden, naar Susteren of Echt. Toen ik later buiten Limburg ging wonen, verdween Heerlen helemaal uit mijn hoofd. Ik sprak de clichés die over Heerlen rondgaan niet uit, maar ze zaten wel in mijn hoofd. Tot gisteren. Het begon al toen ik de weg vroeg naar het theater. Een uiterst vriendelijk heerschap wees me de weg en hij leek zowaar ontzettend trots te zijn op zijn stad en zijn theater. Een geheel nieuwe ervaring.
Binnen in het theater begrijp ik waarom. Heerlen heeft een fantastische zaal. En daar sta ik dus ineens voor het optreden om te kijken naar de elftalfoto van de Limburg Allstars. Ik heb er veel zin in, maar toch; ik zie het allemaal nog niet helemaal voor me. Leon Verdonschot als scheidsrechter? Jan Smeets als coach? Voetbaltenues? Ik vrees toch een beetje te veel lolligheid. Ongegrond zo blijkt al snel. Binnen zitten, staan en lopen overal muzikanten. Skinnie nipt aan een kopje koffie. Zijn broer Mo loopt rond met een gek mutsje op zijn hoofd. Emil Szarkowics gooit zijn haren nog eens naar achteren. Sjoerd Rutten rookt rustig een sigaretje. Zijn ogen glinsteren. Marco Roelofs ziet er uitgerust en opgeladen uit.  Stevie Ann wordt nog even geïnterviewd en Jack Poels loopt op voetbalsokken rond, want hij mist zijn schoenen. Ook bij Frans Pollux ontbreekt het juiste schoeisel. Hij overweegt hardop om even Heerlen in te gaan om voetbalschoenen te kopen. Iedereen zijn eigen voorbereiding dus. Met één overeenkomst: ze willen het podium op. Samen spelen. En snel. Dit komt goed.

Daarna zie ik Fred Houben en Pieter-Nic van den Beuken, de organisatoren van de Herberg de Troostoptredens. Zij verzorgen ook nu de aankleding. Mijn bloeddruk zakt meteen. Dit wordt helemaal niet té lollig. Dit gaat gewoon helemaal kloppen. Ik kijk opzij en ik zie Tren. Ik herken zijn blik van de eerste avond in Broekhuizenvorst. Die blik is niet gemakkelijk uit te leggen als je het woord 'focus' wilt vermijden. Hij lacht dan vrij breed, maar houdt ondertussen zijn omgeving scherp in de gaten en geeft hier en daar wat korte, motiverende aanwijzingen. Misschien komt de term gezonde wedstrijdspanning nog wel het beste in de buurt. Je voelt wel enige spanning, maar de stress loopt ook weer niet zo hoog op dat je er niet van kunt genieten. Als ik de blik van Tren zie, weet ik: dit zit geramd. Dit wordt 3-0, als het niet meer is. Daar kan zelfs de scheids niets aan veranderen.

Na de reclame zijn we bij u terug.