Gehaktdag

Ik moet soms zoveel van mezelf. En ik heb weinig tijd, tenminste dat maak ik mezelf wijs. Vanavond heb ik trouwens wel tijd, want Marlies en James zijn uit logeren. Helemaal in Groningen. Ik heb er lang tegenop gezien, maar vanavond moet het gebeuren. Tot nu toe heb ik niet veel meer gedaan dan hier en daar een bladzijde gelezen, vlees gemarineerd en platen op- en afgezet. O ja, en ik heb in bad gelegen. Een dik uur. Op zich niet erg. Vanavond. Daar gaat het om. 'Langs de Lijn' op of Neil Young aan en dan deel ik een paar gerichte stoten uit. Geloof me nou maar.

'Maak een lijstje wat je moet doen en houd je eraan.' Dat soort tips krijg ik vaak. Meestal van mensen die helemaal geen lijstje hoeven te maken omdat ze van zichzelf al zo geordend zijn dat ik er kippenvel van krijg. Als ik een lijstje maak, is de kans groot dat ik het kwijtraak voor ik de taak op het lijstje uit kan voeren.

Zullen we het beest bij de naam noemen? Structuur. Toen ik in Amsterdam was, sprak ik met iemand die verstand van boeken heeft. Hij had mijn teksten tot nu toe gelezen en hij vond het stilistisch wel goed. In elk geval goed genoeg. Daar was ik blij mee. MAAR. Toen zei hij iets wat ik eigenlijk al een beetje wist. Het lag in dat achterhoofd van me onder een mottig dekentje. 

'Het boek moet hechter worden, een kop en een staart krijgen; ik mis een duidelijke lijn, je moet duidelijkere keuzes maken. Snijden in zaken die er niet genoeg toe doen.'

Keuzes maken, dat is er nog eentje, die doe ik de volgende keer.

'Heb je trouwens -daar komt ie hoor!- een lijstje gemaakt van hoofdstukken?'

'Ongeveer,' zei ik, 'ik weet natuurlijk ook niet echt wat er allemaal gaat gebeuren.' Toen ik dat uitsprak, voelde ik me als een havo 4-leerling die zegt dat zijn printer het niet deed en dat hij daarom zijn boekverslag niet kan inleveren.

Vanavond ga ik me richten op de structuur van het boek, met een zeker onbehagen, maar het moet. Er gaat gehakt worden. Er vallen spaanders. Ik moet verschillende darlings killen. Er gaan stukken sneuvelen die me dierbaar zijn. Daarna ligt er, zo gaan die dingen nou eenmaal, een soort kaart van het boek voor me klaar. En dan, tja, dan is het een koud kunstje natuurlijk.