Carice

Ik ben niet goed met tijden. Ik neem marges in acht die goedbeschouwd nergens over gaan. Op elke afspraak ben ik veel te vroeg aanwezig. Het gevolg daarvan is dat ik een groot deel van mijn leven wachtend doorbreng. Sinds ik mijn vrouw ken, gaat het iets beter. Zij is namelijk ook niet goed met tijden, maar omgekeerd. Dat heft elkaar op. In principe.

Afgelopen woensdag werd ik om half vier in Amsterdam verwacht. Om kwart voor twee liep ik voor het eerst langs het adres waar ik zijn moest. Ruim op tijd dus. Het had nog ruimer kunnen zijn. Toen ik vertrok van station Eindhoven zag ik op het bord dat de trein naar de hoofdstad niet verder dan Den Bosch zou rijden. Stroom- of wisselstoring. Of allebei. Geen probleem, ingecalculeerd. Een half uur later dan gepland gleed ik, na een omweggetje via Rotterdam, alsnog Amsterdam Centraal binnen.

Ik moest aan de Herengracht zijn. Die kon ik vrij gemakkelijk vinden. Net als het pand waar ik verwacht werd. Ik had dus bijna twee uur over. Ik dronk een kop koffie en liep vervolgens naar het Spui. Daar zit Athenaeum boekhandel en café de Zwart en vooral in die laatste gelegenheid kun je geregeld een bekende schrijver spotten. Dat vind ik altijd wel mooi. Als ik dan toch in Amsterdam ben, wil ik ook waar voor mijn geld.  Vorige zomer zat ik op het terras van de Zwart. Twee stoelen verder zat Johannes van Dam. Dat is op zich al schitterend natuurlijk, maar het mooie was dat hij vragen afvuurde op zijn buurman, die ik trouwens ook ergens van kende. Vragen die hij vervolgens zelf beantwoordde.

'Weet jij waar de sorbet vandaan komt?' vroeg hij bijvoorbeeld.

Hij vulde het antwoord zelf vrijwel meteen in.

'Uit Perzië.' 

Wist u dat? Ik niet. Ik bedoel maar. Dat pik je toch weer even mee.

Woensdag zat er niemand op het terras. Ik liep de boekhandel aan de overkant binnen, twijfelde over de aanschaf van een Moleskine notitieboekje, zag daarvan af en hoorde ineens de stem achter me. 

Staccato. Schel. 

'Nee, maar het is natuurlijk wel zo dat je dat kunt proberen!'

Wim T Schippers.

Lees rustig door, het beste komt nog. 

Ik maakte mijn cirkel rond de Herengracht weer wat kleiner. Het was inmiddels bijna drie uur. Dan moet je geen risico's meer nemen die je niet hoeft te nemen. Er fietste een groepje mensen langs me. Middelpunt was een hippe jongen, met geverfd zwart haar, die ik ergens van kende. Het lijkt me zo vermoeiend, Amsterdam. Ik zou me de hele tijd afvragen wie ik nou weer gezien had.  Maar goed, die jongen dus: een soort kruising tussen Spike van Di-rect en Tim Knol, maar dan met een zware Amsterdamse saus eroverheen, die jongen, hoor ik tegen het meisje naast hem zeggen:

'Ja maar Carice, we kunnen dááár toch ook even kijken?' 

Er heten niet zo heel veel mensen Carice. Toch? Dat dacht ik en ik dacht ook: het zal toch niet zo zijn dat hier mijn gedroomde sidekick gewoon langsfietst? Ik versnelde mijn pas enigszins, want ik zag dat ze verderop bij het stoplicht stilhielden en een winkeltje binnengingen. 

Ik keek op mijn telefoon. Drie uur vijf. Tijd zat. Ik ging het winkeltje binnen en kocht een verjaardagskaart voor een goede vriend die in maart jarig is. Carice stond bij een rek met gekke klokjes. Ik had geen gekke klok nodig. Ik keek toch even. Het was tien over drie. Ik wist trouwens genoeg. Tijd om te gaan. Ik had een goed gesprek aan de Herengracht. Over het boek.