Bert, van Ernie

Bert, van Ernie, is bezeten van duiven.  Fijn voor Bert zult u denken. Ik kom hier op terug, hoe weet ik nu nog niet. Ooit stelde een man met grijs haar me een vraag. Hij had ervoor doorgeleerd om dit soort vragen te stellen. Hij vroeg:
"Ralf, wat is nou echt van jou, wat drijft jou, waar kun jij je in verliezen?"
Ik kon die vraag niet echt beantwoorden en deed een halfslachtige poging door te zeggen dat ik graag kookte wat waar is. Hij nam hier echter geen genoegen mee en dat irriteerde me een beetje. Ik kookte toch graag?
Ik geloof dat ik het afgelopen jaar een beetje ben gaan begrijpen wat de grijze man toen bedoelde. Tuurlijk, ik vind koken leuk. Zeker leuker dan proefwerken nakijken en de was doen. En ongeveer even leuk als een voetbalwedstrijd op tv kijken. Maar om nou te zeggen dat koken mij drijft, zou schromelijk overdreven zijn. Ik ga bijvoorbeeld niet in mijn vrije tijd in een restaurant werken. Eigenlijk bestaat mijn kooklol voor een groot gedeelte uit de reacties die ik krijg van mensen die de maaltijd opeten.  De crux (dat woord wil ik al heel lang eens gebruiken)  is: ik kook niet echt voor mezelf. Of populairder gezegd, het is niet echt mijn ding. Zeg maar.
Nu ik zo ongeveer een jaar meeloop in het herbergcircus zie ik dat het ook anders kan. Er zijn veel verschillen tussen de mensen die meewerken, maar ik zie ook een overeenkomst. Iedereen doet zijn ding.  Misschien is het nog wel meer dan dat. Mo' Jones noemt muziek zijn zuurstof. Tren noemt het magisch als een liedje in elkaar valt en Skinnie geeft aan dat niemand hem iets kan maken als hij zelf maar goed vindt wat hij gemaakt heeft. Als je dat bereikt, ben je heel ver, want dan ben je onafhankelijk van de mening van anderen.
Zo ver ben ik nog lang niet, maar ik heb wel iets gevonden waar ik me in kan verliezen. Gisteravond was ik aan het schaven aan het hoofdstuk van Mo' Jones op Meccjazz. Ik begon om half elf en had me voorgenomen om een uur of twaalf te stoppen. Toen ik voor het eerst op de klok keek, was het half twee 's nachts. Dat gebeurt me bij het nakijken van proefwerken nou nooit.
Het gaat er volgens mij niet om wat je doet. Of je nou postzegels inplakt, een spoorwegemplacement vol met Märklintreintjes op je zolder hebt gebouwd of elke zondagmiddag als Bert, van Ernie, daar komt ie, in je duivenhok slijt; het gaat er om dat je iets voor jezelf hebt. Volgens mij heb je dan je eigen Herberg de Troost gebouwd. Je hebt er niet eens een bouwvergunning voor nodig.