Ik heb het rijk vanmiddag alleen en ik draai Springsteen. Dat doe ik niet heel vaak. Om de een of andere reden heb ik moeite met die saxofoon die vaak door de liedjes van The Boss heen schettert. Sei mir nicht böse, bitte. Toch heb ik vanmiddag zin in Bruce. Dat klinkt wat dubieus, maar jullie weten wat ik bedoel.
Vrijdagavond was ik bij de theatervoorstelling Koper van Rowwen Hèze met Leon Verdonschot. Ik denk niet dat ik veel verraad als ik vertel dat Bruce Springsteen een grote held is van Leon. Net zoals Shane McGowan dat van Jack Poels is. Leon vertelde over zijn fascinatie voor The Boss. Ik wil en kan dat hier niet precies herhalen, maar zijn verhaal was zo aansprekend dat ik vanmiddag die hele livebox van Springsteen draai. Schetterende saxofoon of niet.
Koper was overigens goud vrijdagavond in Eindhoven. Een verrassende setlist, onverwachte wendingen en uitvoeringen van de liedjes en ook de combinatie met de verhalen van Leon Verdonschot is een gouden. Ik zou echt, echt, echt een keer gaan kijken als u nog kaarten kunt krijgen.
Na afloop was ik nog even achter de schermen. Tren, Jack 'Smit' Haegens en ik stonden op het balkon dat uitkijkt over de Van Lieshoutstraat. De Eindhovense uitgaansavond was in volle gang.
'Ik heb ook wel zin om op stap te gaan,' verzuchtte Tren. 'Ik ken hier nog wel een paar goeie kroegen.'
Hij vertelde een paar verhalen waar Simon Carmiggelt met zijn 'Kroegverhalen' een punt aan kan zuigen.
Jack Haegens gaf uitleg over 'droge zalen' waar hij de longen uit zijn lijf moet blazen. Den Bosch is heel droog mensen. In het gangetje naast de kleedkamer liep Martin Rongen voorbij met een shirt waarop 'No foto's' stond. Hub Boesten dribbelde langs en zei met een scheef hoofd naar Leon Verdonschot:
'Hé Leon, misschien moet je eens proberen wat humor in de show te krijgen.'
Ze lachten beiden.
Jack Poels had zijn Noorse trui aangetrokken. Die trui komt zeker in het Troostboek. Als er geen link naar de Troost is, dan verzin ik er een....Hij vroeg wat we wilden drinken. Er was geen bier meer, want de koelkast was volledig geplunderd door de heren van 'Rompeprop', een Eindhovense metalband die deze avond een hilarische rol speelde. Een van de leden van 'Rompeprop gaf een cd'tje aan Theo Joosten die beloofde dat hij het zo dadelijk in de auto zou gaan luisteren. Op een schaal lagen appels, minimarsjes en zakjes chips. Marlies vroeg of ze een appel mocht. Dat was toegestaan. Jan Philipsen kwam zich heel netjes voorstellen. Hij keek vriendelijk.
'Ik ben Jan Philipsen,' zei hij. Hij pakte een zakje chips van de schaal, keek er even naar, hield het omhoog naar Marlies en zei:
'Hmmm, chipito's.'
Ineens was hij verdwenen.
Marlies en ik namen afscheid en verdwenen zoals we gekomen waren: over het podium. Ik aaide de hond die op het podium staat. Marlies keek met haar kunstenaarsoog en zei:
'Mooi gemaakt.' En dat was ook zo. Mooi gemaakt. Een mooie avond.
We pakten onze jassen in de lege garderobe en liepen richting uitgang. In het midden van de foyer stond een klein groepje mensen. We zagen Jan Philipsen in het groepje staan. Hij keek onze kant op. We zwaaiden. Of hij ons zag, weet ik niet zeker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten