Show, don't tell

Gisteren schreef ik een blogje dat ik eigenlijk nog steeds best wel leuk vind, maar dat ik toch maar verwijderd heb. Ik vind het ietwat aanmatigend en het zou maar zo kunnen dat het helemaal verkeerd opgevat wordt.  Misschien heb je het gezien. Het heeft ongeveer een half uurtje online gestaan en heet 'Matthijs'. Daar wil ik het bij laten. Voor je het weet, herhaal ik hier alles. Beschouw het maar als een 'outtake': een nummer dat in eerste instantie niet op de plaat komt. Ik schreef mijn stukje nadat ik een boek met schrijftips gelezen had. Daarin stond dat je tijdens het schrijven alle gène moet laten varen. Nou, dat deed ik, hoewel ik 'Matthijs' verpakte in een droom om het wat te temperen. Mochten jullie nou zeggen: gooi het er gewoon op, Ralf, we weten dat je het goed bedoelt, dan hoor ik het graag. Vijf reacties en ik plaats 'Matthijs'. Weet ik meteen dat jullie deze blog een beetje lezen.
Ik las dat boek met schrijftips niet voor niks. Het Troostboek begint vorm te krijgen en eigenlijk wordt het schrijven dan alleen maar moeilijker. In het begin is nog alles open, maar zo langzamerhand moet ik keuzes maken en daarmee beperk ik mijn mogelijkheden. Dat is een groot goed, want een boek dat alle kanten uitwaaiert, gaat nergens over. Lastig is het wel.
Het boek beschrijft onder andere het 'show don't tell-principe', dat wil zeggen dat je als schrijver eigenlijk niet alle emoties moet benoemen. Je ziet het vaak in bouquetromannetjes: elk gevoel wordt benoemd. De dokter kijkt 'onaangedaan' naar de vrouw die 'verliefd' haar ogen opslaat en zich zuchtend voor zijn voeten werpt. Dat moeten we dus niet hebben.
Gelukkig heb ik een goed voorbeeld. Als iemand een meester is in het 'show don't tell-principe' is het namelijk Jack Poels. Hij benoemt geen emoties, maar beschrijft een sfeer die daarmee een emotie oproept. Denk maar eens aan 'Twieje Wurd', 'Miami'  of 'Vlinder' waar de telefoon anders klinkt, harder dan gewoon en daarmee een voorbode is van naderend onheil.  Dat wil ik dus ook. De lezer serieus nemen, die kan immers zelf zijn conclusies wel trekken en zelf wel bepalen wat voor gevoel hij of zij toelaat. Misschien moet ik 'Matthijs' toch gewoon plaatsen...