Omdat ikzelf dagelijks 'groei' in het onderwijs denk ik in schooljaren. Als de asperges komen, gaat het met het schooljaar de goede kant op. Carnaval is voorbij. Het weer is beter. De examenklassen gaan hun examens maken. Ik kan op de fiets naar school zonder me in een zweterig regenpak te hijsen. Ook niet onbelangrijk: ik kan de zomervakantie bijna zien. Dus, als ik eenmaal asperges kan eten, zit het goed en komt het goed.
Vorig jaar helemaal, ik at ze aan een zonovergoten Maas met die bekende zanger en twee mooie vrouwen van wie ik er één ook nog eens de mijne mag noemen. Dat was voor het boek. Ik doe alles voor het boek. Misschien moet ik zeggen dat dat stukje mislukt is en dat het over moet. Dat doen ze bij films ook: nieuwe takes maken. De asperge is mijn ultieme troostvoer op een moment dat er meestal niet veel te troosten meer valt. Tot vorige week.
Als ik ze zelf maak, haal ik ze altijd op dezelfde plek. In Oirschot. Van de zoon des huizes was ik mentor en één van de dochters heb ik ook lesgegeven. Ik ken de ouders dus niet alleen van de asperges, maar ook van ouderavonden op school. Altijd als ik er kom, maak ik een praatje over de vervolgopleiding van hun kinderen en vragen ze mij naar het werk op school. Het zijn betrokken, aardige mensen.
Afgelopen zaterdag stond ik in de rij. Ik zag de eigenaresse niet. Dat komt wel vaker voor. Soms is het druk en werkt zij achter de schermen. Misschien had ze even pauze. Mijn blik dwaalde af, schuurde langs en bleef toen vastgespijkerd hangen op een foto die in een fotolijstje op de vensterbank stond. Het was een foto van haar.
Die avond aten we asperges zonder woorden.
Hoi Ralf, wat heb je dit mooi beschreven. De asperges zullen dit keer wel een bijsmaakje hebben gehad. Ken je het gedicht van "de verliefde asperge" van Paul Asselbergs? Dat zou nu ook een beetje "troostvoer" kunnen zijn, en al is het humoristisch bedoeld, er zit ook een hoop waarheid in.
BeantwoordenVerwijderenGroetjes, Ine Werker.