Vakantie in Geleen

Tja, wat moet ik ervan zeggen: het waren vier schitterende dagen. Elke dag vroeg ik in de pauze aan de herbergier wat hij van het publiek, van jullie dus, vond. Hij reageerde dan altijd een klein beetje geïrriteerd.
'Dat kun je nu helemaal niet zeggen, je moet dat even laten bezinken. Volgende week hebben we het er over, dan kun je pas oordelen.'
Als ik zei dat ik het publiek wat matter vond dan de avond ervoor zei hij dat dat niet waar was.
'Ze luisteren juist goed.'
Als ik zei dat ik het wel rumoerig vond, zei hij:
'Die mensen zijn juist enthousiast, laat ze, dat is juist leuk.'
Je praat hem niet omver, die Emil. Jullie weten wat ik bedoel.
Het is nu volgende week en ik voel de behoefte om te oordelen ook helemaal niet meer. Ik snap nu beter wat hij bedoelde. Elke dag is anders. Het lijkt het onderwijs wel.
Mijn vraag aan Emil had eigenlijk met het volgende te maken. Jullie weten dat ik nieuwsgierig ben. Benieuwd naar de wereld achter de schermen. Hoe leg ik dit goed uit. Noem me gek, maar bij elk optreden waar ik naartoe ga, vraag ik me af wat de artiest in kwestie er eigenlijk zelf van vindt.
'Zeg Bono, wat vond je er nou eigenlijk zelf van, vandaag?'
En het gaat nog verder. Als ik iets zie wat heel veel indruk op me maakt, wil ik eigenlijk ook dat die artiest net zo'n ervaring heeft. Dat hij of zij ook denkt: verdorie, wat was het toch leuk vanavond in Tivoli in Utrecht. Hier doe ik het voor. Mijn leven heeft zin. Ga maar door. Vul nu zelf maar in hoe gek je het wilt hebben.
Waarom ik dat zo belangrijk vind, weet ik eigenlijk niet precies. Ik heb uiteraard wel een idee. Anders was ik er niet over begonnen. Dan had ik wel wat verteld over Livarworsten, de gitaar van Jack met de ledlampjes (bestaat die nou wel of niet?) of koperen ketels op hoofden tijdens een nachtelijk drinkgelag. Dat idee is het volgende. Ik wil graag een ervaring delen. En dat kan alleen maar helemaal als die van twee kanten komt.
Zal ik nog een leuk voorbeeld geven? Stel: je bent heel erg verliefd op een mooie donkere/blonde/ roodharige vrouw met hele lange benen, ogen om in te verdrinken en opgestoken haar die ook nog eens humor heeft, buitenspel snapt en kuiltjes in de wangen heeft. Zit het beeld in de hoofden? Dan ga ik verder. Dan is het toch een eh meerwaarde als die vrouw die verliefdheid met je deelt? Voor jou dan bedoel ik, niet voor haarzelf. Dat zou narcisme ten top zijn.
Ik voel het einde van dit stukje naderen. Bedankt voor het meedenken. Voor mij was Herberg de Troost alle dagen een gedeelde topervaring tussen band en publiek, jullie dus. Want geloof me nou eens één keer op mijn woord: Jack, Tren, Skinnie, Mo en Sjoerd, Karlijn, Emil, Bart Storcken en Bart Oostindie, de dichter, de blazers; iedereen die meegewerkt heeft aan Herberg de Troost 2011, vond hetzelfde:
Het waren vier schitterende dagen. Of in Trens woorden:
'Het was vakantie in Geleen.'