Skinnie in America

Vlak voor twaalven, op de rand van tweede paasdag, sta ik in de Zilverstroat voor 'Station America'. Op het terras zitten locale Americanen die het feest van Zijn Opstanding luidruchtig vieren. Ze doen dat door die andere Koning, die van het blond schuimend bier, stevig te omhelzen. Het is er de avond voor, daar niet van. De lucht mag inmiddels wat afgekoeld zijn, de stevige armen nogal eens gesierd met een tribal of andere versiering blijven zichtbaar. Armen die ik op de plaatselijke kermis wel zo'n bal de machine zie inslaan. Tot de meter uitslaat. 

Om acht uur die avond hield ik het niet meer. 

"Ik rijd toch nog even naar America," zei ik tegen Marlies.

 En daar ging ik: de paden op, de lanen in, over een nagenoeg lege A67, met een pracht van een rode bal in mijn achteruitkijkspiegel. Ik moet zeggen dat ik behoorlijk tevreden met mezelf rondtufte. Het enige wat miste, was een auto die mijn gevoel ook maar enigszins op een fatsoenlijke manier ondersteunde. Sinds mijn vrouw en ik te innige banden met de Wegenwacht dreigden te krijgen, hebben we voor degelijkheid gekozen. Geen half werk, want we hebben het lelijkste alternatief voorhanden gekozen.  Nee, ik noem geen merk en type. Ik laat het hierbij.

Daar op de Zilverstroat stond trouwens de auto die wel precies paste bij mijn stemming: een grijze Ford Granada. Begin jaren 80 schat ik. Zo'n auto waar je de armen met goed fatsoen uit de ramen kan hangen. Bij die auto stond de held van deze avond een Perzisch tapijt naar binnen te laden. Daarop had hij die avond gedreven staan spelen. Samen met zijn band. Voor een publiek van aandachtige luisteraars, gulzige bierdrinkers en een paar van zijn herbergcompanen. 

Even daarvoor had hij zijn laatste noot van de avond gespeeld. Tren en Jack vroegen hoe hij het vond:

Skinnie zei het zacht, voor zichzelf en als antwoord: "Dit is het mooiste wat er is, lekker spelen."

Op de terugweg heb ik mijn linkerarm naar buiten laten hangen. Mijn elleboog steunde op de raamlijst. Dat ging eigenlijk best. Bovendien was het donker.