Adje

De avond van Nederland-Brazilië kregen onze havo-leerlingen hun diploma uitgereikt. Ik weet dat nog goed. Het was tropisch warm in de aula en de leerlingen waren uitgelaten, misschien wel meer van de winst van ons voetbalelftal dan van de aanstaande diploma-uitreiking. Sommigen hadden oranje petjes op, anderen waren door het bier tijdens de wedstrijd al behoorlijk in de krullen gezet.  Eén leerling droeg echter een mooi stemmig pak. Zijn haar zat strak in de gel. Ik heb de jongen een jaar of vier in de klas gehad. Vier jaren waarin hij zich van een lastige puber ontwikkelde tot de volwassen jongeman die ik nu de hand schudde. Hij kneep stevig in mijn hand, keek toen achterom de volle aula in en zei met gevoel voor pathos:

'Hier doe je het dus allemaal voor.'

Dat gevoel overviel mij vanmiddag om vijf over half een. Locatie: Pop-ei, Klokgebouw, Strijp S, Eindhoven. Daar stond ik dus op die platenbeurs waar ik naartoe zou gaan, weet u nog? Ik had zo'n beetje alle bakken gehad en inmiddels een ferm stapeltje platen onder mijn arm verzameld.
Hoewel ik redelijk tevreden ben, loop ik nog niet himmelhochjauchzend rond. Mijn ontbrekende Dylans bijvoorbeeld, die ontbreken nog steeds. Ik spit nog een keer door de bakken waar ik anderhalf uur geleden begonnen ben. Met name de bak 'collectors' kijk ik nog eens goed door. De verkoper is een lijzige, oudere man die op betweterige toon een potentiële klant toespreekt. Ik luister half en in gedachten trek ik een plaat naar boven. Een grijze plaat. Een jaren tachtig hoes. Ik kijk nog een keer goed. Ik geloof zelfs dat ik de plaat verder naar achter houd. De leesbril komt steeds dichterbij. En ja hoor: Bad Edge! Bad Edge dus,  de eerste band van Jack Poels. Op de achterkant van de hoes staat een piepjonge, ultraslanke Jack Poels die tegen de deur van jongerencentrum Cartouche in America leunt. Die plaat moet ik dus hebben. Voor op de hoes staat de prijs. Ik doe alsof ik die niet kan lezen en vraag tegen beter weten aan de man die iets van een heel lang konijn heeft, wat dat moet kosten, die plaat. Hij bevestigt wat ik eigenlijk wel weet en dat is me echt veel te gortig. Ook aan mijn gekte zijn grenzen. De man vraagt of ik een aanbieding in de buurt van het bedrag wil doen, maar ik zeg dat het echt te veel voor mij is. Ik doe alsof ik wegloop, maar omdat ik voel dat er misschien toch nog wat te halen valt, blijf ik een beetje drentelen. Dan halveert de sympathieke verkoper in één keer de prijs. Oké, je kunt er nog steeds een keer goed van stappen, met shoarma na afloop en ik ga die plaat niet heel vaak draaien, maar daar gaat het dus helemaal niet om. Dat heeft er zelfs niets mee te maken. Inpakken en wegwezen dus. Ik bedank de goedheiligman en ik zeg hem dat ik heel blij ben. 

'Dat zie ik,' zegt hij.

En dus zit ik nu breed grijnzend op de bank en lees het inlegvel:

'Bad Edge speelt, naast enkele covers, eigen muziek. Strak, eigenwijs en volgens Jantje een beetje te hard.' 

'Bel Adje' en dan een heel oud telefoonnummer dat na het kengetal slechts drie cijfers telt.

Toch eens vragen wie Adje is.