Het gaat goed, dank u. We zijn over de helft mijn zoon en ik. Het huis slibt langzaam dicht, maar we hebben het heel gezellig. Toch vind ik dat dit jongensfeestje zo langzamerhand wel lang genoeg geduurd heeft. Als je zelfs de gekke trekjes van iemand gaat missen, dan weet je hoe laat het is.
Het schudden met het kussen voor het slapengaan. Daar is namelijk altijd iets mee aan de hand, met dat kussen van haar. Het dekbed zit trouwens ook zelden goed in de overtrek. Lig je net lekker, moet dat hele dekbed even fladderen boven het bed. Weer of geen weer. Dat moet.
'Anders kan ik echt niet slapen, als dat niet goed zit. '
Ze heeft trouwens eigenlijk ook nooit de goeie schoenen. Of, ze zijn wel goed, maar weer net niet voor deze of die gelegenheid. Een leuk kort jasje zou trouwens ook handig zijn. Dat getreuzel waar ik me altijd aan erger; eigenlijk getuigt dat van een innerlijke rust waar deze jongen hier een flinke punt aan kan zuigen.
Mocht het nog niet duidelijk zijn, dan wil ik het best nog een keer opschrijven hoor. Ik mis haar. En wat doe je dan, als man alleen? Juist. Troost zoeken. Nee, schrik maar niet. Het komt allemaal goed.
's Ochtends in de auto draai ik altijd de eerste vijf liedjes van 'Langs de Weg' en als ik terugrijd en James ophaal, draai ik 'Verder naar vroeger' twee keer en voeg daar 'Guiness' aan toe. Elke dag. Structuur mensen. Belangrijk.
's Avonds luister ik 'Zilver' de nieuwste Rowwen Hèze. Favoriet 'Megje van Vermeer' soms wel vier keer achter elkaar. En alle vier de keren loopt er zo'n rillinkje van rechtsboven in mijn nek naar links onder mijn schouderblad. Lijkt me een Teken. Hotel New York, Rotterdam. Het kwam er nooit van. Maandag komt ze terug. Tien over vijf 's ochtends. Als ze op tijd is.
Maandag komt ze terug. Als ik nou eens gewoon boek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten