I just called to say I love you

Als ik mijn rijke en gelaagde persoonlijkheid in één woord zou moeten vangen, is 'nerd' niet het eerste wat in me opkomt. Ook het laatste niet trouwens. Ik ga bijvoorbeeld zo naar een platenbeurs. Denkend aan zo'n beurs zie ik schichtige mannen, een linnen tasje om hun schouder, met geoefende vingers langs platenhoezen gaan. Altijd mannen. Soms zijn er ook wel vrouwen aanwezig, maar die staan erbij als mannen in een schoenenzaak: ongeduldig.
 'Neem die plaat nou maar, als je hem mooi vindt. Zullen we zo gaan?'
Zo werkt het dus niet. Juist in die laatste bak kan die ene Dylan liggen die je nog niet hebt. Bovendien moet je wikken en wegen tot je een ons weegt. Ik leg twee Roxy Musics terug, maar pak dan wel die duurdere Marvin Gaye bij die kraam daar achter. Als die er nog is. Daar kun je geen vrouw bij gebruiken, bij die beslommeringen. Vandaar dus dat er nauwelijks vrouwen zijn. Ze mogen uiteraard wel achter de bar staan. Graag zelfs, dan kun je na afloop op je kruk peinzend je nieuwe aanwinsten bevingeren terwijl je met een steelse blik checkt of het leuke meisje achter de bar Nick Drake ook kan waarderen. Mooie momenten zijn dat. Maar ik laat me nu gaan.
Sinds een jaar of vijf heb ik weer een platenspeler en sindsdien kan ik geen platenbak zomaar voorbij lopen. Zoals bij alles in het leven heb ik me ook bij mijn nieuwe hobby bepaalde regels op moeten leggen. 'Maat houden' is namelijk niet mijn sterkste punt. Daarover een andere keer meer. In boekvorm wellicht. Regels dus, om maat te houden. De hoofdregel is dat ik alleen bepaalde muziek op vinyl koop. Muziek met een eh, bewezen authenticiteit: ouwe soul, ouwe jazz, streng geselecteerde gitaarbandjes en singer-songwriters. Verder maak ik vooraf lijstjes om te voorkomen dat ik platen koop die ik niet ga draaien. Lijstjes maken is behoorlijk nerderig, dat geef ik grif toe. Maar wel leuk om te doen. In 'High Fidelity', een boek van Nick Hornby dat ook mooi verfilmd is trouwens, wordt het lijstjes maken tot kunst verheven. Dat begint al op de eerste bladzijden als de hoofdpersoon een lijstje maakt van zijn exen en de impact beschrijft die zij op zijn leven gehad hebben. De hoofdpersoon werkt in een platenzaak waar de werknemers de hele dag lijstjes maken. Tien beste intro's van Beatlesnummers, dat werk. Het is een streng gezelschap dat de do's en don'ts scherp afbakent. Zo komt er op een bepaald moment een klant binnen die 'I just called to say I love you' van Stevie Wonder wil kopen. De arrogante verkoper weigert hem deze plaat echter te verkopen.
'Waarom dan?' wil de verbaasde klant weten.
'Because it's crap, that's why.'
Gelijk heeft hij. Het leven is te kort voor 'I just called to say I love you'.
De man had naar Herberg de Troost moeten vragen. Die had hij vast wel gekregen. In de ideale wereld zelfs op vinyl.