Ik heb zin

Het is koopzondag in Utrecht en de zon schijnt. De stad is vol, maar café Maria aan de Mariaplaats ziet er stil uit. Het is twee uur 's middags. Skinnie speelt hier om drie uur. Ik ben te vroeg. De barman, tenminste ik vermoed dat het de barman is, rookt op het stoepje voor de kroeg een sigaret.
Ik loop een klein rondje, verman me en ga naar binnen. Daar zie ik de rokende barman weer. Zijn jas hangt over een kruk. Maria is pas net ontwaakt. Ik vraag tegen beter weten in of Skinnie al binnen is en bestel een espresso. Nadat ik die opgedronken heb, loop ik nog een keer de stad in. Ik eet een ijsje.
Als ik terugkom, zie ik Skinnies auto. De grijze Ford Granada van bijna vijfentwintig jaar oud is niet te missen. Skinnie zelf is er ook. Net als zijn sidekick Tom Lanjouw en manager Eric Breukers. Ze bouwen op en soundchecken. En dan zijn ze er eigenlijk wel klaar voor. Alleen, klein detail, er is geen publiek. Skinnie trekt een strakke zwarte blouse aan en rookt buiten een sigaret. We staan met zijn vieren buiten en kijken naar de vrouwen die langslopen. Dat gaat ons goed af. Hij trapt zijn sigaret uit en zegt zonder spoor van ironie tegen Tom:
"Kom, we gaan spelen. Ik heb zin."
En spelen gaan ze. Als je Skinnie en zijn broer Mo vergelijkt, hoef je niet lang te kijken om de verschillen te zien. Maar, er zijn ook grote overeenkomsten. En één daarvan zie ik vandaag. Zelfs voor een nagenoeg leeg café zie ik Skinnie doen wat hij het liefste doet: spelen.
Mo zit precies hetzelfde in elkaar. Hij vertelde me dat hij op vakantie in Spanje naar de plaatselijke kroeg ging. Daar had hij namelijk een piano zien staan. Of hij daar misschien 's avonds een paar uurtjes mocht komen spelen. Dat mocht Mo. Zijn vakantie was gered.
Hart en ziel voor muziek. Zonder concessies. En gistermiddag in Utrecht had je die kunnen voelen, ruiken en proeven. Gratis ende voor niks. Maar nee, Utrecht moest naar de H&M, de Hema en Halfords.  Ik maakte gelukkig een andere keuze.