American Dream

Vanochtend heb ik niet ontbeten.....

De blogrevival eindigt vandaag. Vijf dagen op rij. Het viel me niet mee. Vooral omdat ik mezelf toch gebonden voel aan het schrijven over het herbergboek. Het zal u niet ontgaan zijn dat ik dat boek er deze week soms met de haren bijgesleept heb. Ik had eigenlijk te weinig herbergnieuws. Bovendien is het examentijd, dus het was nog behoorlijk druk ook. Wees gerust; er gloort veel moois. De goede lezer heeft dat al kunnen lezen aan het suggestieve laatste zinnetje van gisteren. De lampen moeten nog even op groen springen in Sevenum en America, maar dan hoort u van mij.
Omdat ik dus weinig te melden heb, besloot ik vannacht maar weer eens naar America te gaan. Dat leek me wel handig. Daar zou immers best wel wat informatie te vinden zijn om het laatste weekblogje uit te peuren. Voordat jullie denken dat ik echt knettergek geworden ben: ik ben niet echt in America geweest. Ik nam me voor ernaartoe te dromen. Ja, dat kan. Als je maar wil, kan bijna alles. Goed, een sixpack op mijn buik is niet meer haalbaar, maar voor de rest: noem het maar op.
Lang geleden, ik was nog een jonge god, volgde ik een lezing van iemand die met ernstige, geen enkele twijfel duldende stem verkondigde dat je 'dromen kunt leren'.  'Maar,' zo zei hij waarschuwend, 'je moet er wel wat voor doen.' Het bleek ook niet zonder gevaar, want je zou 'deuren tegen kunnen komen' en je moest vantevoren 'goed nadenken of je die deuren wel wilde openen'.
Enfin, op mij kwam hij toen over als iemand die zijn eigen planten kweekte en die vervolgens liefdevol oprookte.
Gisteren dacht ik echter ineens: waarom eigenlijk niet?  Waarom zou ik het niet proberen? Als het een leuk blogje oplevert, dan is het het waard en zo niet, nou ja dan niet. Ik maakte aantekeningen voor ik ging slapen, want dat moest van die hasjkikker. 'Hasjkikker' is dat Limburgs sentiment of zei heel Nederland dat in die dagen? En moesten jullie dan ook aan een echte groene kikker denken? Of zeiden jullie 'kicker' in plaats van 'kikker'? Goed, nu terzake.  Het volgende schreef ik op: lekker eten, Jack Poels, America. Drie termen leek me genoeg; ik ben immers een onervaren droomopwekker.
Nou, ik had de ogen nog niet dicht of daar ging ik hoor. Ineens zat ik, woeesssjjjjj, in een klein bakkerijtje. In America. Het was niet de echte 'Bekker Lei' uit het liedje. Maar toch was het een bakker in America. Je weet wel hoe dat werkt in dromen. Achter de toonbank stond een hele vriendelijke oude dame. Op de toonbank stonden van die glazen stolpen met snoep. Buiten de mevrouw waren er twee mensen in het winkeltje:  Jack Poels en ik. In de glazen vitrine lagen allemaal gebakjes: met aardbeien en slagroom en chocola en van die bananenbroodjes, puddingbroodjes en hanenkammen. Jack zei:
'Beginnen we links of rechts?'
Ik zei dat me dat om het even was. We begonnen links en hebben die hele vitrine leeg gegeten. En die vriendelijke mevrouw knikte ons toe en zei dan:
'Deze, die moet je ook eens proberen, die is echt lekker.'
En dat deden we dan.