Frans Duijts. Die kende ik dus niet. Tenminste niet bewust. Maar nu wel. Wij, de Mohrens dus, waren er eventjes tussenuit dit weekend. We zaten in Horst op een camping. Een camping met geitjes, een pauw, verschillende tractors, een glijbaan en een trampoline. En Frans Duits dus, die onze buurman was. Ons zoontje was vanaf het begin nogal gebiologeerd door de jongste Duits-telg. Helaas voor hem gaf die echter geen enkele sjoege. Sterker nog: als hij naast haar op het bankje bij de trampoline ging zitten, schoof zij van hem af. Het goede aan James is dat hij daar dan een spel in ziet en de afwijzing nog niet leest. Tien minuten later zaten ze samen met zand te spelen. Doorzetten dus. Net zijn vader. Jullie moesten eens weten wat voor moeite ik heb moeten doen hier. Ik heb mijn buik er finaal afgetraind. Tenminste dat maak ik me graag wijs. Het kan ook de stress zijn geweest. Ik kookte de meest waanzinnige maaltijden met allerlei gekke kruiden. Ik ben zelfs naar Eindhoven verhuisd. Vanuit Maastricht. Nou gebiedt de eerlijkheid te zeggen dat mevrouw hier ook naar Eindhoven verhuisde. Vanuit Utrecht. Liefde is: bereid zijn naar Eindhoven te verhuizen.
Maar dit weekend zaten we dus in Horst, of Hoooooooors zoals de locals zeggen. Daar mag je best ver in gaan, in dat rekken.
Vrijdagavond had ik nog een mooie herbergafspraak staan. Ik vertelde James dat ik met Tren ging eten. James vond dat goed, die zat nog met zijn hoofd in de Duijtswolken. Mijn vrouw knabbelde een heerlijke rauwe salade op, terwijl ik op het punt stond bij Vitellius in Sevenum te gaan dineren. Kortom, het leven was goed en daar is geen woord Frans bij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten