Teambuilding

Hans van Breukelen spreekt timing uit als 'tijming' en dat mag hij van mij. Een paar maanden geleden was hij bij ons op school. In het kader van een door de directie geïnitieerde teambuildingsactiviteit sprak hij een zaal vol docenten toe. Mijn baan zou het niet zijn: er zitten wijsneuzen in zo'n zaal waar je u tegen zegt. Maar Hans maakt dat allemaal niks uit. Hans dribbelt met zo'n headset op zijn hoofd over het podium, schudt wat anekdotes over René van der Gijp (en wie lag daar in de zon, op die boot?? Juist, Gijpie!) uit zijn mouw, lacht veel, spreekt mensen bij de naam aan en heeft een glasheldere boodschap waarin hij heilig gelooft. Ik heb me prima vermaakt en ik geloof dat ik zijn boodschap ook nog wel kan samenvatten. Die luidt ongeveer als volgt: doe waar je goed in bent, geloof in jezelf en doe wat je moet doen samen, als team. Ga dus niet als Van der Gijp met een stel mooie vrouwen op een boot liggen, terwijl de rest een bosloop doet. Dat is namelijk niet in het teambelang.
Niks mis met de boodschap, geen speld tussen te krijgen. Zo algemeen ook dat je er alle kanten mee uitkunt. Slim bekeken dus.
Anderhalf uur lang bestookte de Breuk ons met zijn enthousiasme. De taal die hij daarbij gebruikte was van een soort waar ik normaal gesproken rode vlekken van in mijn nek krijg. Veel: 'neuzen dezelfde kant op', en 'een stukje vertrouwen' 'naar de leerling toe' uiteraard, maar ook en dat was blijkbaar net zo belangrijk 'naar je direct leidinggevende' of 'je directe collega'. Ik zal het maar ronduit zeggen: zijn slepende Utrechtse accent voorkwam een hyperventilatieaanval bij mij. Utrechts is bij uitstek geschikt om algemeenheden te verkondigen als een soort hogere waarheid. Tenminste dat vind ik. Als ik een Utrechtse voetbaltrainer bloedserieus hoor zeggen:
'We hadden het betere veldspel, maar we zijn helaas vergeten onszelf te belonen en dat is jammer.'
Dan geloof ik dat.
Het Utrechts mag dan heel geschikt zijn om een belegen boodschap van mosterd te voorzien, voor de subtielere boodschappen kun je beter het mooie Americaanse dialect kiezen. Luister maar eens naar:
Goud van Rowwen Hèze met een prachtige tekst van Jack Poels.

Bij nader inzien maakt het misschien niet eens zoveel uit of het Utrechts of Americaans is. Het gaat erom dat Jack Poels een gevoel oproept door iets schijnbaar alledaags te beschrijven en niet door het het gevoel zelf te benoemen. Show don' tell.
Van Breukelen zou zeggen:
 'Daar herken je de groten en de hele groten aan.'