Jimmy

Op een avond kwam hij aanlopen. Hij stond aan de achterdeur en zette zijn pootje tegen de tuindeuren. Daar waren wij niet tegen bestand. Jimmy mocht naar binnen en dat hebben we geweten.
Eerst joeg hij Charlie, onze andere kat de gordijnen in. Daarna was Floris, onze lollige Labrador, aan de beurt. Die had het snel begrepen. Hier moet ik uit de buurt blijven, dit is bad news. Hij heeft het ons nooit echt kwalijk genomen, hoewel hij wel af en zijn hondenblik op ons richtte alsof hij wilde zeggen:

'Hadden jullie dit niet een klein beetje kunnen voorzien? Haal toch niet alles in huis.'

Het is later allemaal goed gekomen met Jimmy. 

Gisteren zag ik een indrukwekkende documentaire over een heel andere Jimmy.  Gitarist Jimmy Rosenberg. Die documentaire houdt me de hele dag al bezig. Ik zag een rauw beeld van een man voor wie muziek alles is, maar die ondertussen ook ten onder gaat aan drugs en zichzelf helemaal verliest. Hij blikte terug op een inktzwarte periode en zag er nog steeds uit als een opgejaagde kat. Ogen die schichtig heen en weer schoten. Overdreven bravoure:

'Ik kan snel geld maken. Ik kreeg 20.000 euro per half uur, of 40.000, of 80.000 of een paar miljoen.'

Weer die ogen en toen berusting, alsof het het licht uitviel.

'Ik heb zelfs drie jaar geen gitaar meer gehad.'

Hij moet het gevoel hebben gehad dat hij doodging, want muziek is zuurstof voor de man.

Dat van die zuurstof verzin ik niet zelf.  Mo' Jones vertelde me dat Stochelo Rosenberg, een neef van Jimmy, muziek als zuurstof ziet. Dat zei Mo niet voor niets, want voor hem geldt hetzelfde. Zet hem in een muziekwinkel en hij zit overal aan en als hij op vakantie een piano ziet in een kroeg dan vraagt hij of hij daar elke avond een paar uur mag spelen. Mo mag dat. En dat is het goed. Vakantie gered. Rust.

Een klein beetje rust in het hoofd gun ik Jimmy Rosenberg ook. En heel veel zuurstof.